‘कु. विश्वजा नातेवाईक, तिचे वर्गशिक्षक आणि आमचे शेजारी यांची लाडकी आहे. ते सर्व जण म्हणतात, ‘‘विश्वजा समंजस, शांत आणि प्रेमळ आहे.’’ ती कुणाचेच मन दुखावत नाही. विश्वजाच्या वर्गातील मुलींमुळे काही वेळा विश्वजा दुखावली जाते, तरीही ती कुणालाच उलट बोलत नाही. ती त्या प्रसंगात शांतच रहाते. एकदा तिच्या वर्गशिक्षिका तिला म्हणाल्या, ‘‘मला तुझ्यासारखी मुलगी हवी होती.’’

एकदा आम्ही दुपारी जेवत होतो. तेव्हा आदित्य (वय ६ वर्षे) मला म्हणाला, ‘‘दुपारी एक कावळा जेवणाच्या पटलावर बसला होता.’’ तेव्हा मी म्हणाले, ‘‘मी कावळा पाहिला नाही. तो येथे कसा येईल ?’’ त्या वेळी मला आठवले, ‘त्या दिवशी माझ्या वडिलांचे श्राद्ध होते. मी श्राद्धाला जाऊ शकले नाही; म्हणून आदित्यला सूक्ष्मातून कावळा आलेला दिसला असेल.’ त्यानंतर मी पितरांसाठी घास (थोडेसे अन्न) ठेवून नमस्कार केला.

उच्‍च लोकातून पृथ्‍वीवर जन्‍माला आलेली दैवी (सात्त्विक) बालके म्‍हणजे पुढे हिंदु राष्‍ट्र (सनातन धर्म राज्‍य) चालवणारी पिढी ! कु. श्रीलक्ष्मी विजय रेवणकर ही या पिढीतील एक आहे !