आम्ही दिविशाला घेऊन जळगाव सेवाकेंद्रात अन्नप्राशन विधीसाठी गेल्यावर ती ध्यानमंदिरातील प.पू. बाबा (प.पू. भक्तराज महाराज) आणि परात्पर गुरु डॉ. आठवले यांच्या छायाचित्रांकडे एकटक पहात होती. तिला खाली बसवले होते. तेव्हा ती डोके वर करून हात हलवत होती. ती ‘प.पू. गुरुदेवांच्या छायाचित्राकडे हात करून हातानेच इकडे या’, अशी खूण करून त्यांना बोलवत आहे’, असे मला जाणवत होते.

‘क्रियांशला गुरु-शिष्याच्या बोधचिन्हाविषयी विशेष आकर्षण आहे. सात्त्विक कापराची डबी, सात्त्विक उदबत्तीचे वेष्टन इत्यादींवरील हे बोधचिन्ह तो बारकाईने पहातो. तेव्हा त्याला आनंद होतो आणि तो ‘जय गुरुदेव ।’, असे म्हणतो.’

आम्ही बिल्वाला वणी (जिल्हा नाशिक) येथील सप्तशृंगीदेवीच्या दर्शनासाठी घेऊन गेलो होतो. ती मंदिरात बसलेली असतांना तेथील एका व्यक्तीने तिच्याकडे बघून आम्हाला सांगितले, ‘‘तुमची मुलगी अगदी देवीच वाटते.’’

एकदा पू. अण्णा आमच्या घरी निवासाला येणार होते. त्या रात्री पू. अण्णांना आमच्या घरी यायला उशीर झाला. तेव्हा रूपश्री जागी राहून त्यांची वाट पहात होती. पू. अण्णा घरी आल्यानंतरही ती बराच वेळ जागी होती.

‘कु. विश्वजा नातेवाईक, तिचे वर्गशिक्षक आणि आमचे शेजारी यांची लाडकी आहे. ते सर्व जण म्हणतात, ‘‘विश्वजा समंजस, शांत आणि प्रेमळ आहे.’’ ती कुणाचेच मन दुखावत नाही. विश्वजाच्या वर्गातील मुलींमुळे काही वेळा विश्वजा दुखावली जाते, तरीही ती कुणालाच उलट बोलत नाही. ती त्या प्रसंगात शांतच रहाते. एकदा तिच्या वर्गशिक्षिका तिला म्हणाल्या, ‘‘मला तुझ्यासारखी मुलगी हवी होती.’’