कर्जमाफीसारख्या निर्णयांमुळे राजकारण अवश्य होते; मात्र त्याने खरेच कुठल्या शेतकर्‍याला उभारी आली आहे, असे एखादेच उदाहरण असेल. त्यामुळेच कर्जमाफीसारख्या सवंग लोकप्रिय उपक्रमांच्या पलीकडेही या समस्येचा राजकीय क्षेत्रातून विचार होऊ लागला आहे, हे स्वागतार्ह आहे !
अयोध्येत श्रीराममंदिराच्या उभारणीच्या प्रक्रियेस प्रारंभ झाला आहे. आता श्रीराममंदिर हे स्वप्न राहिले नसून ते येत्या काही वर्षांतच साकार होईल. त्यामुळे याचा आनंद सर्वच अयोध्याजन आणि श्रीरामभक्त यांना झाला आहे.
सद्यःस्थितीत शत्रूराष्ट्रांना करार करायला लावून इस्रायलने ‘झुकती है दुनिया, झुकानेवाला चाहिए’, हे एकप्रकारे पुन्हा एकदा सिद्ध केले. राष्ट्रहितासाठी कुठल्याही टोकाला जाणार्‍या इस्रायलकडून भारतालाही बरेच काही शिकण्यासारखे आहे. आपण बलाढ्य आणि शस्त्रसज्ज असलो की, आंतरराष्ट्रीय राजकारणात दबदबा निर्माण करता येतो. भारताकडूनही असे होणे अपेक्षित आहे !
जी व्यक्ती किंवा लोक प्रवाहाच्या विरोधात जाऊन असा ‘वेडेपणा’ करतात, त्याचा लाभ नंतर समाजालाच होतो. दशरथ मांझी किंवा लौंगी भुईया यांच्या उदाहरणातून हेच शिकण्यासारखे आहे. जनहितासाठी त्यांच्यासारखे अधिकाधिक ‘वेडे’ समाजात निपजणे आवश्यक आहे !
आगरा येथील ‘मोगल म्युझियम’चे नाव पालटण्याची सिद्धता चालू झाली आहे. उत्तरप्रदेशचे मुख्यमंत्री योगी आदित्यनाथ यांनी म्हटले आहे, ‘‘उत्तरप्रदेशमध्ये गुलामीच्या खुणांना स्थान नाही ! आमचे नेते छत्रपती शिवाजी महाराज आहेत. त्यामुळे आगरा येथील संग्रहालय आता ‘छत्रपती शिवाजी महाराज’ यांच्या नावाने ओळखले जाईल.’’
एक इस्लामी प्रचारक मुजाहिद बालुसेरी याने ‘केरळच्या प्रत्येक मुसलमानाला प्रत्येक शुक्रवारी मशिदीमध्ये पाठवावे. आम्ही केवळ १० वर्षांत केरळला इस्लामी (खिलाफत) राज्य बनवू’, अशी दर्पोक्ती केली आहे.
देहलीत फेब्रुवारी २०२० मध्ये झालेल्या दंगलीतील एकेकाचा बुरखा आता फाडला जाऊन सत्य बाहेर येत आहे. त्यामुळे पुरो(अधो)गामी, नक्षलसमर्थक, नक्षलप्रेमी, डावे, साम्यवादी, काँग्रेसी यांचे तोंडवळे उतरलेले दिसत आहेत.
आतंकवादी संघटना तालिबान आणि अफगाणिस्तान सरकार यांच्यातील पहिल्या शांतता बैठकीला भारताचे परराष्ट्रमंत्री एस्. जयशंकर यांनी संबोधित केले. त्यांनी या शांतता प्रक्रियेला भारताचा पाठिंबा घोषित केला आणि त्याच वेळी, ‘अफगाणिस्तानच्या भूमीचा भारतविरोधी कारवायांसाठी कधीही वापर केला जाऊ नये’ अशी अपेक्षा व्यक्त केली.
भारतात ‘धर्मनिरपेक्ष’ हा शब्द कलंकित झाला आहे आणि त्याचा नेमका उलट अर्थ घेऊन धर्मनिरपेक्षतेचा गवगवा केला जात आहे. असे असले, तरी भारतासारख्या हिंदूबहुल देशाचे धर्मनिरपेक्ष असणे आणि एखाद्या कट्टर इस्लामी राष्ट्राने धर्मनिरपेक्षतेचा स्वीकार करणे, यात भेद आहे.
सर्वत्रच्या हिंदूंचे अस्तित्व आज धोक्यात आहे. मग ते भारतातील असोत किंवा बांगलादेश, पाकिस्तान आणि अफगाणिस्तान येथील असोत. भारत हिंदूबहुल देश असूनही येथील हिंदूंची आज दुर्दैवाने अल्पसंख्यांकांच्या दिशेने वाटचाल होत आहे.