‘सध्या साधक स्वतःला होत असलेला त्रास दूर करण्यासाठी प्रतिदिन प्राणशक्तीवहन उपायपद्धतीनुसार नामजप शोधतात आणि त्यानुसार नामजप करतात…
सद़्‍गुरु गाडगीळकाकांनी माझ्‍या मनात आलेले कर्तेपणाचे विचार गुरुचरणी अर्पण करण्‍यास सांगितले, तरीही माझ्‍या मनात पुनःपुन्‍हा अहंचे विचार येत होते. तेव्‍हा मी ‘सद़्‍गुरु गाडगीळकाका माझ्‍यातील अहं नष्‍ट करत आहेत’, असा भाव ठेवत जप करू लागले. त्या वेळी माझ्‍या सप्‍तचक्रांवर उपाय झाले. मला माझ्‍या डोळ्‍यांवर उपाय करतांना वेगळा भाव जाणवला.
अन्‍न ग्रहण करतांना घास चावल्‍याचा आवाज येतो. त्या वेळी नामजप करावा. पाणी पितांना, तसेच घास गिळतांनाही नामजप करावा. काही मास चिकाटीने असे प्रयत्न केले की, नामजपात अखंडता येऊ लागते. नंतर नामजपात एक सहजावस्‍था येऊ लागते.
माझ्‍या पाठीमागे मला शनिदेवाचे अस्‍तित्‍व जाणवले आणि माझा भाव जागृत झाला. मला शनिदेवाचे रूप इत्‍यादी दिसले नाही; पण त्‍यांचे अस्‍तित्‍व मात्र जाणवले.
मी काही दिवसांपासून श्री. घनश्‍याम गावडे (आध्यात्मिक पातळी ६५ टक्‍के, वय ५१ वर्षे) यांच्‍यावर बिंदूदाबनाचे उपचार करत होतो. त्‍यांच्‍यावर उपचार करतांना मला अतिशय उत्‍साह वाटायचा. याविषयी एकदा मी सच्‍चिदानंद परब्रह्म डॉ. जयंत आठवले यांना सांगितले. त्या वेळी आम्‍हा दोघांत झालेला संवाद पुढे देत आहे.
पुष्‍कळ नामस्‍मरण करून सूक्ष्मदृष्‍टी कमावली, तर मनाची सूक्ष्मता साधून दुसर्‍याच्‍या मनाचा कल कुणीकडे आहे, हे सहज कळू शकते, म्हणजे संतांना ओळखता येते. तेव्‍हा तुम्‍ही पुष्‍कळ नामस्‍मरण करा.
मी एका ओळखीच्‍या ताईंना नामजपाचे महत्त्व सांगून नामपट्टी दिली. नंतर काही दिवसांनी माझी त्‍यांच्‍याशी पुन्हा भेट झाली. तेव्‍हा त्‍यांनी सांगितले, ‘‘माझ्‍या मुलाचे लग्‍न जुळत नव्‍हते. आम्‍ही अनेक प्रयत्न करूनही त्‍याचे लग्‍न जुळण्‍यात अडथळे येत होते. तुम्‍ही सांगितलेला कुलदेवता आणि दत्त यांचा नामजप केल्‍याने अन् घरात नामपट्टी लावल्‍यावर माझ्‍या मुलाचे लग्‍न जुळले.’’
ब्रह्मोत्‍सवानंतर परतीच्‍या प्रवासात रात्री ‘बसेस’ गगनबावडा घाटातून येतांना ‘बस’मध्‍ये रामाचा नामजप लावला होता. गाड्यांमध्‍ये भजने लावली होती. त्‍यामुळे तो अवघड प्रवासही निर्विघ्‍नपणे पार पडला. पूर्ण प्रवासात जातांना आणि येतांना कुठेही अडचण आली नाही. सर्व साधक सुखरूप गेले आणि परत आले. ही केवळ गुरुमाऊलींचीच कृपा !
२४ नोव्हेंबर या दिवशी प्रसिद्ध झालेल्या लेखात आपण ‘प.पू. भक्तराज महाराज यांचे श्रेष्ठत्व बुद्धीला पटणे, प.पू. बाबांनी प्रथम भेटीतच ‘दुःखाचे जे मूळ’ या भजनाचा अर्थ उलगडून सांगतांना पतीच्या अहंकाराची जाणीव करून देणे आणि त्यातून त्यांच्या आध्यात्मिक अधिकाराची जाणीव होणे’, यांविषयी वाचले. आज या लेखाचा पुढचा भाग येथे देत आहोत.
पू. (सौ.) अश्विनीताईंना माझे आणि अन्य साधकांचे स्वभावदोष अन् अहंचे पैलू ठाऊक असतात. तरीही त्या आम्हाला भेटल्यावर जवळ घेतात आणि आमची विचारपूस करतात.