नामजप झाल्यानंतर मी खोलीतून बाहेर आल्यावर मला दिसले, ‘पाऊस पडत आहे.’ तेव्हा ‘भगवंत पावसाच्या रूपाने कृपेचा वर्षाव करत आहे’, असे मला जाणवले.
उच्च लोकातून पृथ्वीवर जन्माला आलेली दैवी (सात्त्विक) बालके म्हणजे पुढे हिंदु राष्ट्र (सनातन धर्म राज्य) चालवणारी पिढी ! कु. सोहम् बंटीकुमार चव्हाण हा या पिढीतील एक आहे !
‘काही ठिकाणी प.पू. डॉक्टरांची रूपे, तर काही ठिकाणी अनेक देवताच सर्व कार्य करत आहेत आणि साधक अन् कामगार केवळ निमित्तमात्र आहेत’, असे मला जाणवले. ‘हीच प.पू. डॉक्टरांच्या अवतारी कार्याची प्रचीती आहे’, असे जाणवून माझी भावजागृती झाली.’
मला श्रीकृष्ण दिसला. त्याच्या हाताच्या बोटातील सुदर्शनचक्राची गतीही वाढली होती. त्यातून ‘घूं ऽऽ घूं ऽऽ’ असा नाद मला ऐकू येत होता. तेव्हा मला श्रीकृष्णाचे मारक रूप दिसत होते…
एकदा आम्ही प्रतापगडावर कुटुंबासह फिरायला गेलो असतांना ती न थकता संपूर्ण गड आवडीने चढली.
गुरुदेवांच्या कृपेने मी सेवा करत असतांना माझ्या रक्तातील हिमोग्लोबिनचे प्रमाण आपोआप वाढले होते.
देव कसा असतो ? देव भेटला. तो दिसला आणि मी त्याला अनुभवले. त्याची कृपादृष्टी आणि त्याचे प्रेम कसे असते ? हे अनुभवतांना माझ्या मनातील भाव डोळ्यांतील भावाश्रूंच्या रूपात ओघळले.
चि. शिवांशला श्रीकृष्णाचे स्तोत्र आणि नामजप ऐकायला आवडू लागले. तो स्तोत्र ऐकत झोपत असे, तसेच तो कधी कधी स्तोत्र म्हणण्याचा प्रयत्न करत असे.
‘शंखनाद महोत्सवा’ला आल्यावर समजले, ‘आपल्याला हिंदु राष्ट्र आणण्यासाठी किती महत्त्वाचे कार्य करायचे आहे आणि विविध संघटना कितीतरी कार्यरत आहेत.
अरुंधती पुष्कळ आजारी असेल, तरच रडते. ती सारखे रडत नाही किंवा ‘आईने तिला घेऊन राहिले पाहिजे’, असाही तिचा हट्ट नसतो. ती एकटीच खेळत असते. ती सतत आनंदी असते.