‘परात्‍पर गुरु डॉ. आठवले यांनी ‘गुरुकृपायोग’ हा साधनामार्ग सांगितला. त्‍या साधनामार्गाने मी साधना करत असतांना माझे स्‍वभावदोष आणि अहं न्‍यून होत आहेत. गुरुकृपेने मला आनंद मिळत आहे. अधून-मधून माझ्‍या मनाची स्‍थिती पुढीलप्रमाणे असते.
रामनाथी आश्रमातील कु. सिद्धी गावस हिने आध्‍यात्मिक त्रासातून बाहेर पडण्‍यासाठी केलेलेे प्रयत्न, याविषयीचा लेख आपण ९ डिसेंबर या दिवशी पाहिला. आज या लेखाचा अंतिम भाग पाहूया.
‘१६.८.२०२४ या दिवशी मी ‘सच्‍चिदानंद परब्रह्म डॉ. आठवले यांचे हस्‍ताक्षर असलेले कागद आणि सनातन संस्‍थेेची माहितीपत्रके (ब्रोशर्स)’ यांची जिल्‍ह्यांतून आलेल्‍या मागणीनुसार वर्गवारी करण्‍याची सेवा करत होते…
‘सच्‍चिदानंद परब्रह्म डॉ. आठवले यांच्‍या ८२ व्‍या जन्‍मोत्‍सवानिमित्त २८ ते ३०.५.२०२४ या कालावधीत रामनाथी (गोवा) येथील सनातनच्‍या आश्रमात चंडीयाग करण्‍यात आला…
श्रीसत्‌शक्‍ति (सौ.) बिंदा नीलेश सिंगबाळ आणि श्रीचित्‌शक्‍ति (सौ.) अंजली मुकुल गाडगीळ यांना पाहिल्‍यावर ‘साक्षात् देवताच पृथ्‍वीवर आल्‍या आहेत’, असे मला वाटले. त्‍यांचे चैतन्‍यमय चेहरे पाहून माझी पुष्‍कळ भावजागृती झाली.
माझ्‍या पाठीमागे मला शनिदेवाचे अस्‍तित्‍व जाणवले आणि माझा भाव जागृत झाला. मला शनिदेवाचे रूप इत्‍यादी दिसले नाही; पण त्‍यांचे अस्‍तित्‍व मात्र जाणवले.
छायाचित्रातील गुरुदेवांचे मुख पिवळे दिसत असून आणि ‘हे छायाचित्र निर्गुण तत्त्वाकडे जात आहे’, असे वाटते.
माझ्‍या स्‍वभावदोषांमुळे माझ्‍या सहसाधिकांना पुष्‍कळ त्रास व्‍हायचा, तरीही त्‍या मला कधीच काही बोलल्‍या नाहीत. त्‍या मला समजावून सांगत असत आणि मला सांभाळून घेत असत.
या प्रयोगाच्‍या वेळी माझ्‍या हाताला गारवा जाणवला. ‘माझा हात सुदर्शनचक्राप्रमाणे फिरत आहे’, असे मला जाणवले.
‘माझे मन मोहामध्‍ये गुंतून पडले. माझ्‍या मनात सतत तेच विचार असतांना मधून परात्‍पर गुरु डॉक्‍टरांच्‍या आठवणीची एकतानता (एकाग्रता) साधली जाते. त्‍या वेळी मायेतील सर्व गोष्‍टींचा विसर पडतो.