कांद्याच्या हमीभावाचा प्रश्‍न उपस्थित झाल्यास शासन शेतकर्‍यांच्या पाठीशी ठामपणे उभे राहील. वर्ष २००८ मध्ये कांदा उत्पादकांना ३ टप्प्यांत अनुदान देण्यात आले होते; मात्र ‘आम्ही कांदा उत्पादकांना एकाच टप्प्यांत अनुदान देऊ’
डॉ. भारत पाटणकर यांच्या कृती समितीच्या कार्यकर्त्यांनी वारूंजी, केसे, मुंढे या गावांतील लोकांना वेठीस धरले आहे. मुद्दामहून मोजणी करत मापे टाकली आहेत.
भारतीय शेतकर्‍यांच्या कष्टाने पिकलेले धान्य दुसर्‍या महायुद्धात स्वतःसाठी वापरले गेले. एक-दोन दुष्काळ सोडले, तर अन्य सर्व दुष्काळ इंग्रजांच्या अन्यायकारक धोरणांमुळे पडले. त्यात लक्षावधी लोक भुकेमुळे मेले.
आमच्या ग्रामस्वराज्य पद्धतीमुळे लक्षावधी वर्षे खेड्यांची स्वयंपूर्णता जोपासली होती. मुसलमानी राजवटीत शेतसार्‍यासाठी तापल्या तव्यावर उभे करण्यापासून खड्ड्यात घालीपर्यंत हाल सहन करूनही शेतकर्‍यांनी आत्महत्या केल्या नाहीत. इंग्रजांनी भारतीय परंपरेचा पाया उखडून शेतकर्‍यांना उद्ध्वस्त केले.
१९६० ते १९९० या काळात जागतिक स्तरावर आदर्श अन्नप्रणाली उभारण्याच्या नावाखाली सर्वत्र हरितक्रांती (?) घडवली गेली. ही अन्नप्रणाली उभारण्याचा विकसित राष्ट्रांचा हा खटाटोप त्यांच्या स्वार्थासाठी भारतासारख्या देशांना उद्ध्वस्त करणाराच होता.
‘भारतात एकीकडे भूकबळी जात असतांना दुसरीकडे वर्ष २००५ ते २०१३ पर्यंत एकूण १ लक्ष ९४ सहस्र मेट्रिक टन एवढे कोट्यवधी रुपयांचे धान्य वाया गेल्याची माहिती ‘माहिती अधिकार’ कार्यकर्ते ओम प्रकाश शर्मा यांनी केलेल्या अर्जानुसार प्राप्त झाली आहे.
प्राचीन काळी भारतात सोन्याचा धूर निघत होता, असे म्हणतात. ‘कृषी’ हाच भारताचा आत्मा आहे. साधना करणारे शेतकरी असल्यामुळे भारताची कृषी परंपरा समृद्ध आणि विकसित होती.
समान वातावरण, समान साधने आणि बियाणे वापरूनही बेळगाव येथील सनातनचे संत शंकर गुंजेकर यांच्या शेतातील पीक शेजारच्यांच्या पिकापेक्षा अधिक येत होते.
‘जानेवारी २०१४ च्या पहिल्या आठवड्यात मी बीड जिल्ह्यातील केकतसारणी या माझ्या गावी गेलो होतो. तेव्हा पांढरा कांदा महाग असल्याने आईने मला सांगितले, ‘‘आपल्याला पुरेल इतका तरी कांदा आपल्या शेतात लाव. त्याला खतही घाल.’’, नंतर मी नामजप करत कांद्याची रोपे वाफ्यामध्ये लावली
‘डिफ्युजर’ म्हणजे तीन लिटर पाणी मावू शकणारे मातीचे भाजलेले एक उभे भांडे. हे भांडे दहा इंच उंचीचे असते.
Multi Language |Offline reading | PDF