जेव्‍हा मी प्रथम भारताचार्य प्रा. सु.ग. शेवडेगुरुजींना पाहिले, तेव्‍हा त्‍यांचा हसरा चेहरा आणि स्‍थिरता पाहून ‘ते संतच आहेत’, असे मला वाटत होते. ‘त्‍यांच्‍याकडून चैतन्‍य प्रक्षेपित होत आहे’, असे मला जाणवत होते…
भगवंताचे केवळ नामस्मरण करणे म्हणजे भक्ती नव्हे. ते नामस्मरण करणारे मन शुद्ध हवे. मुख पवित्र हवे. अपवित्र बोलणारे नको. अंतःशुद्धी फार महत्त्वाची आहे. शुद्ध जीवन जगणे म्हणजेच भक्ती.
आपले मनच चांगल्या-वाईटाची ग्वाही देत असते. तसेच शास्त्र मार्गदर्शनासाठी सिद्धच आहे. त्या शास्त्रानुसार कर्म करावे.
सहस्रो वर्षांपूर्वी विमानविद्या भारतात इतकी प्रगत होती की, रामायण, महाभारत, भागवत इत्यादींमध्ये वारंवार जे आकाशातील संचाराचे उल्लेख येतात, ते अगदी निःसंशय खरे आहेत.
आतापर्यंत प्रसिद्ध झालेल्या लेखात आपण ‘राजकारण, प्रवास, भारतीय पाहुणचार आणि मांसाहार’, यांविषयीची सूत्रे वाचली. आज या लेखाचा पुढचा भाग येथे देत आहोत.
कोणत्‍याही सत्‍प्रवृतीचा अपलाभ घेतला जाणे स्‍वाभाविक असते; म्‍हणून सदसद्विवेकबुद्धीचा उपयोग करणे, हे शास्‍त्रांनी पुष्‍कळ महत्त्वाचे मानले आहे.
पोपचे स्थान व्हॅटिकन हे शंकराचार्य मठाच्या वाटिकेवरून आलेले नाव असून ‘चर्च’ हा शब्दसुद्धा ‘चर्चास्थल’ याचाच अपभ्रंश आहे.
मानवी जीवनातील ज्ञानाच्‍या सर्वोच्‍च स्‍थानावर भारतीय विद्या आणि शास्‍त्रे भरार्‍या घेत होती, तेव्‍हा जगातील अनेक भागांतील लोक अंगांना रंग फासून गुहांमधून आणि बिळांमधून रहात होते.
आज शिक्षण हे उपजीविकेचे साधन झाले आहे; पण कित्येक जण शिक्षण एका विषयाचे घेऊन पदवीधर होतात आणि धंदा तिसराच करतात. खरे तर आजच्या शिक्षणाने गुंड घडवण्याचेच काम हाती घेतले आहे. अल्प शिकलेल्यांत मोठे गुंड क्वचित् सापडतील.
‘आध्यात्मिकदृष्ट्या मोठे होणे’, हे जीवनाचे ध्येय होते. ‘तृप्तता’ हा जीवनाचा आधार होता. ‘श्रद्धा’ हा विचारांचा पाया होता. ‘ईश्वरनिष्ठा’ ही मनाची बैठक होती. ‘भूतदया’ हे भांडवल होते.