‘केवळ सुख असावे, दुःख नको’, हे मागणे सयुक्तिक नाही !
छायाचित्रे काढणारा एक माणूस श्रीमहाराजांच्या दर्शनास आला. तो म्हणाला, ‘घरी सर्व क्षेम आहे. सध्या काही दुःख नाही. मागणे एवढेच आहे की, यापुढे प्रपंचात कुठल्याही तर्हेचे दुःख येऊ नये.
छायाचित्रे काढणारा एक माणूस श्रीमहाराजांच्या दर्शनास आला. तो म्हणाला, ‘घरी सर्व क्षेम आहे. सध्या काही दुःख नाही. मागणे एवढेच आहे की, यापुढे प्रपंचात कुठल्याही तर्हेचे दुःख येऊ नये.
‘स्त्रियांना अनुसंधान म्हणजे काय, ते लक्षात ठेवणे अगदी सुलभ आहे. कुलीन स्त्रीचे लक्ष सदा पदराकडे असते. कितीही घाई असली, कितीही मुले अंगावर खेळत असली, तरी बाईचे पदराकडे कधी दुर्लक्ष होत नाही. पदराकडे लक्ष ठेवणे, हा तिचा देहस्वभावच होऊन बसतो.
‘मनुष्यासाठी त्यांच्या जन्मामध्ये जन्म ते प्रौढावस्था हा पुष्कळ मोठा कालावधी असतो. त्यानंतर वृद्धावस्था ते मृत्यू हा फार अल्प कालावधी असतो. वृद्धावस्थेत त्या व्यक्तीला वयोमानामुळे निर्माण झालेल्या शारीरिक आणि मानसिक स्थितीमुळे नवीन काही शिकणेही कठीण असते. अशा परिस्थितीला तोंड देण्यासाठी केवळ स्वतःची साधनाच उपयोगी पडू शकते.
योगतज्ञ दादाजी सांगत, ‘अन्न सिद्ध करणार्यांचे विचार कसे असतात ?’, हे आपल्याला माहीत नसते. त्यांचे विचारच अन्नामध्ये उतरतात. अन्न सिद्ध करणारी व्यक्ती आणि तिचे विचार यांवर अन्नाची शुद्धता अवलंबून असते, तसेच अन्न सिद्ध करतांना त्या ठिकाणची स्वच्छताही तितकीच महत्त्वाची असते.’
साधक असत्य बोलले, तर ते पुण्यमय शिदोरीत जमा होत नाही. साधकांनी नेहमी सत्य बोलावे. सात्त्विक वृत्तीच्या साधकांनी प्रगती करण्यासाठी सत्याचा बोध घ्यावा.
आरंभी मी घरून आश्रमात आल्यावर मला आश्रमातील चैतन्य सहन होत नव्हते आणि मला आश्रमात रहाण्यासाठी पुष्कळ संघर्ष करावा लागत होता. नामजपादी उपाय केल्यानंतर मला आश्रमात रहाणे जमू लागले.
‘फुलवाला हाराची पुडी जशी बांधून देतो. तशीच ती आपण पिशवीत टाकतो. त्या हारामध्ये काही कोमेजलेली फुले नाहीत ना, हे काही आपण बारकाईने पहात नाही. याच्या उलट वेणी घेतांना ती पत्नीस आवडेल, अशीच घेण्याची काळजी घेतो. यावरून देव आणि पत्नी यांपैकी आपले प्रेम कुणावर अधिक आहे, हे दिसून येते.
महाकुंभपर्वात सर्व समुदायांच्या प्रवेशाला पाठिंबा दिल्याविषयी त्यांनी विरोधी नेत्यांवर टीका केली.
मनुष्य कसाही असला, तरी भगवंताच्या स्मरणात त्याला समाधान खात्रीने मिळेल. जो भगवंताचा झाला, त्याला जगण्याचा कंटाळा येणार नाही. विषयाचा आनंद हा दारूसारखा आहे. त्याची धुंदी उतरल्यावर मनुष्य अधिक दुःखी बनतो.
पू. ह.भ.प. धोंडिराम कृष्णा रक्ताडे महाराज यांनी १६ सहस्रांपेक्षा अधिक अभंगांची निर्मिती केली असून हे सर्व अभंग त्यांना स्फुरलेले आहेत. या अभंगांचे वैशिष्ट्य, म्हणजे हे अभंग सर्वसामान्य मनुष्याला समजतील असे साधे, सोपे आणि भक्तीचा अविट गोडवा असलेले आहेत.