श्री शंकराचार्यांनी  म्‍हटले आहे, ‘‘ज्ञानदान करणार्‍या सद़्‍गुरूंना शोभेल अशी उपमा या त्रिभुवनात कोठेही  नाही. त्‍यांना परिसाची उपमा दिली, तरी तीही अपुरी पडेल; कारण परीस लोखंडास सुवर्णत्‍व देत असला, तरीही त्‍याचे परीसत्‍व देऊ शकत नाही.’’  

संन्‍याशांना ज्ञानयोगाने वैराग्‍य येते. काही जण वैराग्‍य पराकोटीला गेले की, संन्‍यास घेतात आणि घरदार सोडून फिरतात; मात्र हा संन्‍यास गुरूंनी दिला असेल, तरच घरदार सोडून गेल्‍याचा फायदा होतो. गुरूंशिवाय संन्‍यास घेऊन गेल्‍यास काही जण हिमालयात थंडीने किंवा इतरत्र उपासमारीने मरतातसुद्धा.

ईश्‍वराचे मारक रूप काही शिकवण्‍यासाठी रागावले, तर त्‍याच वेळी ईश्‍वराचे तारक रूप म्‍हणजेच गुरु भक्‍ताला सांभाळून घेतात; परंतु गुरु म्‍हणजे तारक रूपच रागावले, तर त्‍यांची क्षमा मागण्‍यावाचून दुसरा मार्ग नसतो.

कृपा हा शब्द कृप् या धातूपासून तयार होतो. कृप् म्हणजे दया करणे आणि कृपा म्हणजे दया, करुणा, अनुग्रह किंवा प्रसाद. गुरुकृपेच्या माध्यमातून जीव शिवाशी जोडला जाणे, याला गुरुकृपायोग असे म्हणतात.