१०.१२.२०२२ या दिवशीच्‍या दैनिक ‘सनातन प्रभात’ मधील लेखात सौ. लक्ष्मीताईंमधील ‘काटकसरीपणा, शिकण्‍याची वृत्ती, सेवेची तळमळ आणि उत्तम निरीक्षणक्षमता’ या गुणांचे वर्णन केले आहे. त्‍यातून मला त्यांच्यातील गुण शिकता आले आणि मी त्‍यांचे अभिनंदन केले.
त्रास वाढल्‍यावर साधकांनी सच्‍चिदानंद परब्रह्म डॉ. जयंत आठवले यांना आर्ततेने प्रार्थना करावी. त्‍यामुळे त्‍यांचे त्रास दूर होऊन त्‍यांना सेवेला जाता येते आणि त्‍यातील आनंद घेता येतो. अनेक साधकांना अशा प्रकारच्‍या अनुभूती आल्‍या आहेत.
वास्‍तविक हिंदूंच्‍या धार्मिक भावना दुखावणार्‍या चित्रपटांवर सरकारने स्‍वतःहूनच बंदी घातली पाहिजे. आता तरी ‘सरकारने या मंडळाला अधिकृत दर्जा देऊन शंकराचार्यांच्‍या धर्महानी रोखण्‍याच्‍या कार्याला हातभार लावावा !’
आपण सुखासमाधानात रहावे; परंतु त्‍याच वेळी आपण कृष्‍णभावात किंवा ईश्‍वरभावात असावे, त्‍यामुळे आपण सुखी होऊ. ईश्‍वराला जाणून घेतल्‍याविना आणि ईश्‍वराशी भावातीत झाल्‍याविना खरी शांती अन् सुख मिळण्‍याची शक्‍यता नाही.
पूर्वी एखादा प्रसंग घडला, तर मी एकटी राहून स्‍वतःला त्रास करून घेत होते आणि आता मी शिकण्‍याच्‍या स्‍थितीत राहून देवाकडे क्षमायाचना करते.
परात्‍पर गुरु डॉ. आठवले यांच्‍या कृपेने रंगीत विज्ञापने मिळत असून तेच आमच्‍याकडून प्रयत्न करवून घेत आहेत’, असे जाणवले.
आध्‍यात्मिक स्‍तरावरील उपाय केल्‍याने देवतेच्‍या यंत्रातील नकारात्‍मक स्‍पंदने नष्‍ट होतील. अनिष्ट शक्‍तींचे आक्रमण पुष्‍कळ तीव्र असल्‍यास काही दिवस हे उपाय करावे लागतात.
पापांच्‍या परिणामस्‍वरूप पुढे खूप पीडा भोगाव्‍या लागतात. वेगवेगळ्‍या पापांची अशी फळे नष्‍ट करण्‍यासाठी वेगवेगळी प्रायश्‍चित्ते सांगितलेली आहेत. ही प्रायश्‍चित्ते खूपच कठोर आहेत.
धार्मिक कृतींचे ज्ञान झाले तरी त्‍यांचे कार्य शेष असते, तर आत्‍मज्ञानाचा एकदा बोध झाला की अज्ञान मिटून ज्ञानाचे कार्य संपते. अज्ञान नाहीसे होणे, हे आत्‍मज्ञानाचे फळ आहे. पुन्‍हा पुन्‍हा काही करावे लागत नाही.
साधकांनी ‘मला त्रास नाही किंवा काही होणार नाही’, असे गृहीत न धरता नामजपादी उपायांना महत्त्व देणे’, ही काळाची आवश्यकता आहे.’