श्री. गणपतराव करंदीकर यांनी सांगितलेली हकीगत अशी, ‘वर्ष १९०४ मध्‍ये श्रीमहाराज (ब्रह्मचैतन्‍य गोंदवलेकर महाराज) गोंदवल्‍याहून काशी यात्रेस गेले. त्‍या वेळी ‘माझ्‍या समवेत येणे जमत असल्‍यास काशी यात्रेस यावे’, असे महाराजांचे पत्र माझ्‍या वडिलांना आले.
आपण स्‍वतःला नास्‍तिक म्‍हणवतो, तर त्‍याने जेथे ‘लाथ मारीन तेथे पाणी काढीन’, अशी धमक दाखवली पाहिजे.
कर्नाटकातील एका माणसास श्रीमहाराजांचा (ब्रह्मचैतन्‍य गोंदवलेकर महाराज यांचा) अनुग्रह होता. तो मूळचा श्रीमंत खरा; पण एका बाईच्‍या नादी लागून त्‍याने सर्व संपत्ती गमावली.
जे परब्रह्मतत्त्व अखंड आहे, म्‍हणजे जिथे कुठे ते आहे तिथपासून जिथे कुठे तुम्‍ही आहात तिथपर्यंत वास्‍तवात ते सगळीकडे सारखेच भरलेले आहे. त्‍यात उणे-अधिक कुठेही नाही.
संतांवर लोक प्रेम करतात; कारण त्‍यांचे देह प्रेममय असतात. संतांचे देह मऊ लुसलुशीत असतात; कारण त्‍यांच्‍या मनाची मृदुता पराकोटीची असते.
‘साधक’ म्हणून कसे वागले पाहिजे, हे अनेक ग्रंथांत दिलेले असते; पण ते कसे साध्य करायचे, हे क्वचित् एखाद्या ग्रंथात आणि तेही थोडक्यात दिलेले असते. यासाठी सनातनच्या साधना-विषयक ग्रंथांमध्ये यासंदर्भातील सूत्रांचे खूप बारकाईने आणि विस्तृतपणे विवेचन केले आहे…
सर्व क्रियांमध्‍ये भगवंत पहाणे, म्‍हणजे ‘क्रियायोग’ होय. ‘सर्व क्रिया भगवंताच्‍याच आहेत’, असा दृढनिश्‍चय झाला म्‍हणजे ‘क्रियायोग’ साधला. भगवंताची चव स्‍वयमेव असल्‍याकारणाने त्‍याला लौकिक कोणत्‍याही गोष्‍टीची आवश्‍यकता भासत नाही. त्‍याचा पूर्ण परिचय झाल्‍यावर जग बेचव होते आणि भगवंत गोड होतो.
भगवंताच्‍या घरी जगाच्‍या उद्धाराचे एक स्‍वतंत्र खाते आहे. संत त्‍यात सेवक होऊन रहातात. कोणत्‍या जीवाचा उद्धार कुणाकडून व्‍हायचा, हेही त्‍या खात्‍याद्वारेच ठरते. ‘भगवंताचे प्रेम द्यावे’, हीच गोष्‍ट संतांकडे आवर्जून मागावी. त्‍यात त्‍यांना आनंद होतो आणि आपले काम होऊन जाते.’
पुष्‍कळ नामस्‍मरण करून सूक्ष्मदृष्‍टी कमावली, तर मनाची सूक्ष्मता साधून दुसर्‍याच्‍या मनाचा कल कुणीकडे आहे, हे सहज कळू शकते, म्‍हणजे संतांना ओळखता येते. तेव्‍हा तुम्‍ही पुष्‍कळ नामस्‍मरण करा.
एक डॉक्‍टर म्‍हणाले, ‘महाराज (ब्रह्मचैतन्‍य गोंदवलेकर महाराज), मी अजपाजपाचा अभ्‍यास करू का ? तो जप कसा चालतो ?’ यावर श्रीमहाराज म्‍हणाले, ‘अजपाजप करायचा नसतो, तो ‘होत’ असतो.