भगवान श्रीकृष्ण भागवतात म्हणतात, ‘मला भोळ्या भक्तांची अतिशय आवड आहे. ती गोडी तुला काय सांगू ? ते नसतील, तर कुणी कितीही सुखाचे उपचार केले, तरी ते मला आवडत नाहीत. अशा भोळ्या भक्तांना मी उत्तम ‘भागवत’, म्हणजे ‘भक्त’ समजतो.
जीवनातील प्रत्येक घटनेत आपण ‘मधुराधिपती’ सच्चिदानंद परब्रह्म गुरुदेवांची आपल्यावर असलेली अपार करुणा अनुभवण्याचा प्रयत्न करूया !
संत सखुबाई यांच्या विठ्ठलदर्शनाच्या तीव्र ओढीमुळे साक्षात् विठ्ठलानेच यांच्या रूपात स्वतः खांबाला बांधून घेतले आणि त्यांना पंढरपूरला पाठवले !
हे विठ्ठला, तू भक्तीचा भुकेला आहेस. तुझ्या चरणांशी येण्यासाठी तुझी भक्ती तळमळीने कशी करायची, हे तूच मला शिकव, ही तुझ्या चरणी प्रार्थना !
‘पालखी प्रस्थानापासून पंढरपूरला विठ्ठलाचे दर्शन होईपर्यंत ‘माऊली’ कशी काळजी घेतात’, असाच भाव वारकर्‍यांच्या बोलण्यातून जाणवतो.
आरती चालू असतांना ‘विठोबाची आरती म्हणावी’, हा विचार आला. ‘ती न बघता म्हणता येईल कि नाही’, असे वाटले आणि लगेच ‘श्रीकृष्णाची आरती हीच विठोबाची आरती’, असा विचार आला.
संत ज्ञानेश्वर माऊलींच्या अश्वाच्या माध्यमातून आलेल्या अकल्पित दैवी अनुभूतीतून अनुभवलेली ज्ञानेश्वर माऊलींची वात्सल्यमय प्रीती !
श्री विठ्ठलाच्या पंढरपूर येथील मूर्तीचे वर्णन मी बर्‍याच जणांकडून ऐकले होते. त्यामुळे ‘त्या मनोहर मूर्तीचे एकदा तरी दर्शन मिळावे’, असे मला वाटत होते. माझ्या मनात बरेच दिवस हा विचार घोळत होता.
एकदा आषाढ शुक्ल एकादशीच्या दिवशी सकाळी उठल्याबरोबरच आपोआप मी सूक्ष्मातून पंढरपूरला गेलो. तत्पूर्वी पंढरपूरच्या मंदिरातील विठ्ठलाची मूर्ती सजीव झाल्याचे मला अंतरंगात जाणवले.
जेव्हा भक्त शेकडो जन्म सात्त्विक, श्रद्धायुक्त, वैदिक पद्धतीने विधीपूर्वक ईशाची उत्तम आराधना करतात, तेव्हा (एखाद्या जन्मात) प्रभु ईश, म्हणजे शंकर, संतुष्ट होऊन साक्षात् गुरुरूपाने दृग्गोचर होतात. मग ते उत्तमप्रकारे तत्त्वबोध देऊन संसाररूपी दुःखसागरातून त्या शिष्यांचा उद्धार करतात