भागवत म्हणते, ‘भक्तीमार्गाचा अवलंब कुमार अवस्थेत केला पाहिजे.’ आता हे कुणी सांगत नाही. एखादा तरुण जर आपल्या वडिलांना ‘मी प्रवचनाला जातो’, असे म्हणाला, तर ‘हे काय वय आहे का ?’, असे ते म्हणतात. खरे म्हणजे आपल्या कुटुंबाचे कल्याण व्हावे,…
‘फुलवाला हाराची पुडी जशी बांधून देतो. तशीच ती आपण पिशवीत टाकतो. त्या हारामध्ये काही कोमेजलेली फुले नाहीत ना, हे काही आपण बारकाईने पहात नाही. याच्या उलट वेणी घेतांना ती पत्नीस आवडेल, अशीच घेण्याची काळजी घेतो. यावरून देव आणि पत्नी यांपैकी आपले प्रेम कुणावर अधिक आहे, हे दिसून येते.
मनुष्य कसाही असला, तरी भगवंताच्या स्मरणात त्याला समाधान खात्रीने मिळेल. जो भगवंताचा झाला, त्याला जगण्याचा कंटाळा येणार नाही. विषयाचा आनंद हा दारूसारखा आहे. त्याची धुंदी उतरल्यावर मनुष्य अधिक दुःखी बनतो.
पू. ह.भ.प. धोंडिराम कृष्णा रक्ताडे महाराज यांनी १६ सहस्रांपेक्षा अधिक अभंगांची निर्मिती केली असून हे सर्व अभंग त्यांना स्फुरलेले आहेत. या अभंगांचे वैशिष्ट्य, म्हणजे हे अभंग सर्वसामान्य मनुष्याला समजतील असे साधे, सोपे आणि भक्तीचा अविट गोडवा असलेले आहेत.
स्वैर होणार्या अर्थ, काम यांवर नियंत्रण ठेवणे हे धर्माचे मुख्य प्रयोजन !
व्यक्ती आणि परिस्थिती यांच्या विशेषांमुळे सत्याचे होणारे ज्ञान सापेक्ष असू शकेल. मुळात सत्यालाच सापेक्ष म्हणणे, हे सत्य शब्दाचा अर्थच गमावण्यासारखे आहे.
जी मरतील त्यांच्याविषयी दुःख मानू नये. जी येतील ती भगवंताच्या कृपेने आली, असे मानावे.
‘म्हातारपणी विस्मरणामुळे काहीच आठवत नाही. त्यामुळे त्या वेळी देवाचे नाव तरी कसे आठवणार ? यासाठी नामस्मरणाचा संस्कार मनावर होण्यासाठी तरुणपणापासूनच अधिकाधिक नामस्मरण करावे. जेणेकरून म्हातारपणी देवाचे नामस्मरण करणे सुलभ होईल.’
पू. ह.भ.प. धोंडिराम कृष्णा रक्ताडे महाराज यांनी १६ सहस्रांपेक्षा अधिक अभंगांची निर्मिती केली असून हे सर्व अभंग त्यांना स्फुरलेले आहेत.त्यातील काही अभंग प्रसिद्ध करत आहोत.
अहंकार सोडला की, कर्मे ब्रह्मार्पण होतात. ‘मी करतो’, ही भावना सोडली की, कर्मे ब्रह्मार्पण होतात.