मुसलमान शांतीप्रधान कि रानटी प्रधान ?

आपल्या देशातील अनेक राजकीय विचारवंत आणि राजकीय नेते यांना मुसलमान समाजाविषयी अत्यंत कळकळ आहे. सर्व प्रकारच्या सवलती मुसलमान समाजाला उपलब्ध करून दिल्या पाहिजेत, अशी त्यांची आग्रही भूमिका आहे. तशा सवलती उपलब्ध करून देण्यामध्ये ते राष्ट्रहिताचा विचार अजिबात करत नाहीत, हा अनुभव आपण गेली अनेक दशके घेत आहोत. ‘मुसलमान धर्म हा शांतीप्रधान धर्म आहे’, अशी ग्वाही देणारे विद्वान पंडित आपल्या देशात ठिकठिकाणी आढळतात. 

१. छत्रपती शिवाजी महाराज यांचा अपमान करणार्‍यांना ‘महात्मा’ आणि ‘पंडित’ पदवी !

देशातील ‘इंडि’ आघाडी आणि महाराष्ट्रातील महाविकास आघाडी यांनी मुसलमानांच्या बळावर सत्ता प्रस्थापित करण्यासाठी कंबर कसली आहे. छत्रपती शिवाजी महाराजांच्या हिंदवी स्वराज्याचा अर्थ या लोकांना कळला नाही, असेच म्हणावे लागेल. छत्रपती शिवाजी महाराजांना ‘वाट चुकलेला देशभक्त’, असे म्हणून अवमानित करणारे ‘महात्मा’ या उपाधीला पात्र ठरतात. ‘छत्रपती शिवाजी महाराज दरोडेखोर आहेत’, असे ज्यांनी लिहिले, त्यांचा ‘पंडित’ म्हणून गौरव करण्यात आला आणि त्यांच्या गळ्यात हिंदुस्थानच्या पहिल्या पंतप्रधान पदाची माळ घालण्यात आली. छत्रपती शिवरायांच्या मार्गावरून वाटचाल करण्याऐवजी वेगळीच वाट ज्यांनी धरली, त्यांनी सदैव मुसलमानांचा पक्ष घेऊन हिंदूंना पोरके केले. परिणामी या देशाचे विभाजन झाले. त्या दिवसापासून आजच्या क्षणापर्यंत मुसलमान समाजाने एकही दिवस हिंदूंना शांतपणे जगू दिले नाही. असा अनुभव गाठीशी असतांनाही मुसलमानांच्या दाढ्या कुरवाळण्यात धन्यता मानणारे महाभाग सत्ताप्राप्तीसाठी पुनश्च त्याच रक्तरंजित मार्गावरून आंधळेपणाने वाटचाल करत आहेत. यासारखी खेदाची आणि दुर्दैवाची दुसरी गोष्ट नाही. मोहनदास करमचंद गांधींनी ‘इस्लाम हा शांततेचा पुरस्कार करणारा धर्म आहे’, असे विधान केले.

२. धर्मांधांची राष्ट्र आणि जग यांसाठीची घातक वृत्ती !

सध्या संपूर्ण जगात इस्लामची सत्ता असलेले ५७ देश आहेत. सीरियामधील जनतेचे धर्मांतर करून, अनंत काळच्या यातना देऊन या देशाचे इस्लामी राष्ट्रात रूपांतर घडवून आणले. सीरियाप्रमाणेच इराण-पर्शिया हे देश उद्ध्वस्त करण्यात आले. पारशी समाज पूर्णपणे नष्ट होण्याच्या मार्गावर आला. वास्तविक पारसी समाजाने कधीही हातात शस्त्र घेऊन दंगल केल्याची नोंद इतिहासात आढळत नाही. जाळपोळ, लुटालूट अथवा बलात्कार यांसारख्या कोणत्याही अमानवीय कृत्यात त्यांचा सहभाग अपवादानेही आढळून येत नाही. तरीही पारशींच्या देशात मुसलमानांनी अत्याचाराचा कळस गाठला. नुकतीच बांगलादेशामधील घटना आपल्या सर्वांच्या समोर घडली आहे. बांगलादेशातील हिंदूंवर होणारे अत्याचार, हिंदु मंदिरांचा केला जाणारा विध्वंस, तेथील तत्कालीन पंतप्रधान शेख हसीना यांना करावे लागलेले पलायन, भारतात झालेले मोपलांचे बंड, सातत्याने आपल्या देशातल्या विविध भागांत झालेल्या बाँबस्फोटांच्या मालिका, काश्मीरमधील हिंदूंची झालेली हत्या, काश्मीर सोडून करावे लागलेले पलायन, सैनिकांवर करण्यात आलेली दगडफेक, हिंदुस्थानच्या संसदेवर करण्यात आलेले आक्रमण, २६ नोव्हेंबर २००८ या दिवशी मुंबईवर झालेले आतंकवादी आक्रमण या आणि अशा अनंत घटना ‘मुसलमान समाज शांतताप्रिय आहे’, हे सांगत नाही. धर्मांधांची ही वृत्तीच राष्ट्राला घातक आहे.

३. मोहनदास गांधी यांचे मुसलमानप्रेम आणि मौलाना आझाद यांचे हिंदुस्थानात इस्लामी राज्य आणण्याविषयीचे बोल !

मोहनदास गांधी यांनी गोपीनाथ साह यांची हत्या करणार्‍या मुसलमानाची बाजू घेतली होती. ही हत्या करणार्‍या दुष्टाविरुद्ध चित्तरंजन दास यांनी आवाज उठवताच मोहनदास गांधी यांना संताप आला. अब्दुल रशीद याने स्वामी श्रद्धानंद यांची हत्या केली. त्याविषयी गांधी म्हणतात, ’‘तो माझा भाऊ आहे.’’ याच अब्दुल रशीदला कारागृहात भेटण्यासाठी मौलाना अबुल कलाम आझाद गेले. त्यांनी त्याचा हात हातात घेऊन भावनाभराने त्याच्या हाताचे चुंबन घेतले आणि म्हणाले, ‘धन्य आहे तुझी. असे जर १०० अब्दुल रशीद हिंदुस्थानात निघतील, तर हिंदुस्थानात इस्लामी राज्य व्हायला वेळ लागणार नाही.’

वर्ष १९२७ च्या खिलाफत परिषदेचे अध्यक्ष या नात्याने मौलाना अबुल कलाम आझाद म्हणाले, ‘‘माझी जातीयता, म्हणजे सर्व मानवांना चुचकारून आणि साहाय्य करून इस्लामचे अनुयायी बनवणे, हीच आहे.’’ (संदर्भ : ‘हिंदु राष्ट्र पूर्वी आता पुढे’, लेखक : गणेश दामोदर सावरकर, मनोरमा प्रकाशन, जानेवारी १९९०) असे उद्गार काढणार्‍या मौलाना अबुल कलाम आझाद यांना ‘राष्ट्रीय मुसलमान’ म्हणून संबोधले जात होते. ‘मानवी समाजाला चुचकारणे, याचा अर्थ त्यांची हत्या करणे’, असा घ्यावा लागेल; कारण त्यांनी कारागृहात अब्दुल रशीदशी बोलतांना काढलेले उद्गार याची साक्ष देतात.

४. धर्मांध मुसलमानांविषयी वारंवार येणारा अनुभव

बहुसंख्य मुसलमानांना हिंदुस्थान हा आपला देश आहे, असे वाटत नाही; म्हणूनच ते ‘भारत माता की जय’ म्हणत नाहीत. ‘वन्दे मातरम्’ या गीताला त्यांचा विरोध आहे. हिंदुस्थानच्या राष्ट्रध्वजासमोर ते नतमस्तक होत नाहीत. राष्ट्रध्वजाला मानवंदना देण्यासाठी ते सिद्ध नाहीत. याचा आपल्याला अनेक वेळा अनुभव आलेला आहे. असे असूनही आपल्या देशातील अनेक राजकीय नेते,  विद्वान, पंडित आणि राजकीय विचारवंत ‘मुसलमान हा शांतताप्रिय धर्म आहे’, असे वारंवार सांगतात. त्या वेळी त्यांच्या बुद्धीची आणि विचारशक्तीची कीव येते.

५. मुसलमानांच्या मतावर सत्ता प्रस्थापित करू पहाणार्‍या हिंदूंसाठी स्वातंत्र्यवीर सावरकर यांचे तत्कालीन बोल !

पारतंत्र्य काळात ब्रिटिशांनी अशाच प्रकारे मुसलमान समाजाची बाजू घेतली होती. ब्रिटिशांचे हे राजकीय धोरण त्यांच्याच अंगावर उलटणार, हे निश्चित होते. स्वातंत्र्यवीर सावरकर यांनी ब्रिटीश सरकारला याविषयी समज दिली होती. तशी समज मुसलमानांच्या मतावर सत्ता प्रस्थापित करू पहाणार्‍या आपल्याच हिंदु बांधवांना देण्याची वेळ दुर्दैवाने आली आहे.

वर्ष १९३८ मध्ये अखिल भारतीय हिंदु महासभेचे २० वे वार्षिक अधिवेशन नागपूर येथे पार पडले. त्या वेळी केलेल्या अध्यक्षीय भाषणात सावरकर म्हणाले, ‘मुसलमान समाजाला हिंदुविरोधी चळवळीत फाजील उत्तेजन देण्याच्या आपल्या धोरणाला वेळीच आळा घालावा. हिंदुस्थानचे दोन तुकडे पाडणे, मुस्लिम संघशासन घडवून आणण्याकरता हिंदुस्थानबाहेर परक्या मुसलमानांनी राष्ट्राला पाचारण करणे आणि हिंदुस्थानात एक स्वतंत्र इस्लामी राज्य स्थापणे यांविषयीची मुस्लिम लीगची उघड घोषणा विचारात घेता ब्रिटिशांनी सुद्धा हिंदूंना उखडण्यासाठी आपल्या या लाडक्या बायकोवर अधिक विश्वास टाकतांना दोनदा विचार करावा. मुसलमानी इतिहासाच्या पडद्यातील कारस्थाने सुप्रसिद्ध आणि न जाणो हिंदूंना उखडण्यासाठी म्हणून मुसलमानी विभक्तीकरणाला दिलेले उत्तेजन स्वतःलाच उखडून घेण्याला उपयोगी पडल्याचेही कदाचित् ब्रिटिशांना शेवटी आढळून येईल.’

आज इंग्लंडमधील परिस्थिती सावरकर यांनी दिलेल्या धोक्याचा सूचनेकडे दुर्लक्षित केल्याचे फळ आहे. हिंदुस्थानात स्वतःची सत्ता येण्यासाठी आजचे हिंदू मुसलमानांची बाजू घेऊन हिंदुत्वनिष्ठ विचारसरणीच्या त्यांच्या बांधवांच्या विरोधात लढा देण्यास प्रवृत्त झाले आहेत. त्यांच्यासाठी स्वातंत्र्यवीर सावरकर यांनी ब्रिटिशांना दिलेली समज तेवढीच मार्गदर्शक ठरणारी आणि कानउघाडणी करणारी आहे. इंग्लंडमध्ये निर्माण झालेली अवस्था भारतातील राजकीय नेत्यांनी दुर्लक्षित करू नये एवढीच माफक अपेक्षा आहे; कारण मुसलमान समाज हा शांतीप्रिय समाज नसून रानटीप्रिय आहे.

६. धर्मांध मुसलमानांची हिंदूंच्या विरोधातील विकृत मानसिकता

पाकिस्तानची बाजू घेऊन ‘पाकिस्तान झिंदाबाद’च्या घोषणा देणार्‍यांच्या पाठीशी उभे रहाणारे अधिवक्ते, ‘काश्मीर पाकिस्तानचा अविभाज्य भाग आहे’, असे सांगणारे राजकीय नेतेही तेवढेच धोकादायक आहेत. अशा सर्व घटनांकडे पहाता आपल्या देशाचे सार्वभौमत्व आणि स्वातंत्र्य धोक्यात असल्याची जाणीव अस्वस्थ करते. अशाच विचारांनी भारलेले मुसलमान विद्यार्थी विविध शिक्षण संस्थांमधून शिकत आहेत; पण त्यांच्या मनात हिंदूंविषयी द्वेषाची भावना आहे. कोणत्याही परिस्थितीत हिंदूंना शांतपणे जीवन जगू द्यायचे नाही. एवढेच नाही, तर त्यांना त्यांचे सणवार, उत्सव साजरे करता येऊ नये; म्हणून त्यांच्याकडून जे प्रयत्न केले जात आहेत, ते सारे प्रयत्न त्यांच्या विकृत मानसिकतेचे प्रदर्शन करणारे आहेत. याचा अनुभव आपण गेली अनेक दशके घेतच आहोत.

नववर्ष स्वागत यात्रा, रामनवमी, हनुमान जयंती, जन्माष्टमी, शिवजयंती, गणेशोत्सव, नवरात्र उत्सव, दीपोत्सव अशा कोणत्याही उत्सवाच्या वेळी मुसलमान समाजाकडून नेहमीच हिंदूंना उपद्रव सहन करावा लागला आहे. हिंदूंनी त्यांच्या देवतांची मिरवणूक काढायची नाही. कोणत्याही प्रकारच्या विजयाच्या घोषणा द्यायच्या नाहीत. देवतांची गाणी, स्तोत्रे मुसलमानांच्या कानावर पडणार नाहीत, याची काळजी घेतली नाही, तर मुसलमान हिंसक होतात. थोडक्यात हिंदूंना सर्व प्रकारे उपद्रव करणे, याची पूर्ण मुभा केवळ त्यांनाच आहे. अशी त्यांची अरेरावी हिंदु समाजाने सहन करावी. त्याला हिंदूंनी विरोध केला, तर ‘हिंदू अशांतता पसरवतात’, ‘हिंदू हिंसक आहेत’, अशी आरडाओरड करायला हिंदूविरोधकांना मोकळे रान आहे. मशिदीवर ध्वनीक्षेपक लावण्याची बंदी असतांनाही त्या बंदीला धुडकावले जाते. त्या विरोधात कोणतीही कारवाई केली जात नाही. रस्त्यात कुठेही नमाज पढण्याचे स्वातंत्र्य जणू त्यांना बहाल केले आहे, असे मानून ते रहदारी ठप्प करतात; पण त्यांच्यावर कोणताही परिणाम होत नाही. अशा मुसलमानांकडून सभ्य वर्तणुकीची अपेक्षा बाळगणे, म्हणजे सापाकडून अमृताची अपेक्षा करण्यासारखे आहे.

७. जामिया मिलिया इस्लामिया विद्यापिठात मुसलमान विद्यार्थ्यांनी दिवाळीच्या पार्श्वभूमीवर केलेले कुकृत्य

२२ ऑक्टोबर २०२४ या दिवशी हिंदुस्थानची राजधानी नवी देहलीमधील जामिया मिलिया इस्लामिया विद्यापिठात हिंदु विद्यार्थ्यांनी दिवाळी साजरी केली. त्या वेळी मुसलमान विद्यार्थ्यांनी त्याला मोठ्या प्रमाणात विरोध केला. दिवाळीनिमित्त पेटवण्यात आलेले दिवे लाथाडून देण्यात आले, रांगोळी पुसण्यात आली, ‘अल्लाहू अकबर’, ‘पॅलेस्टाईन झिंदाबाद’, अशा घोषणा देण्यात आल्या. हिंदु मुलींना ‘हिजाब घाला, नाही तर बलात्कार करू’, अशी मुसलमान विद्यार्थ्यांनी धमकी दिली. मुसलमान विद्यार्थ्यांचे हे वर्तन ‘मुसलमान समाज शांतताप्रिय असल्याचे लक्षण नाही’, याचीच साक्ष देते. महाविद्यालयात शिक्षण घेणार्‍या विद्यार्थ्यांमध्ये शालीनता आणि सुसंस्कृतपणा कोणत्याही प्रकारे आढळून येत नाही. त्यांचे हे वर्तन, त्यांचा रानटीपणा सिद्ध करण्यास पर्याप्त आहे; म्हणूनच ‘मुसलमान शांतीप्रधान नसून रानटी प्रधान आहेत’, असे म्हटल्यास वावगे ठरत नाही.

८. ‘मुसलमान शांतीप्रधान नसून रानटीप्रधान आहे’, यामागील कारणमीमांसा

उद्या आतंकवाद्यांनी आपल्या देशात राज्य स्थापन केले, तर आपल्या देशाची काय अवस्था होईल, याचा थोडा विचार केला, तर सहज लक्षात येईल. या आतंकवाद्यांना सुव्यवस्थितपणे राज्यकारभार करण्याचे कोणतेही ज्ञान नाही. देशात शांतता आणि सुव्यवस्था नांदावी; म्हणून नेमके काय केले पाहिजे, याविषयीची कोणत्याही प्रकारची जाणीव नाही. बलात्कार, लुटालूट, रक्तपात, अरेरावी, जाळपोळ आणि धांगडधिंगा या व्यतिरिक्त अन्य कोणत्याही गोष्टींशी त्यांचा दुरान्वये संबंध नाही. मानवता, सहकार्य, सहजीवन, दया, करुणा हे आणि असे लक्षावधी शब्द त्यांच्या शब्दकोशात नाहीत. त्यामुळे ‘आतंकवाद्यांच्या हातात सत्ता गेली की, संपूर्ण देशात सहजपणे रानटी संस्कृतीचा उदय झाल्यावाचून रहाणार नाही’, हे सूर्यप्रकाशाइतके स्पष्ट आहे;  म्हणूनच ‘मुसलमान शांतीप्रधान नसून रानटीप्रधान आहेत’, असेच अनुमान काढावे लागते. अशा समाजाला पाठिंबा देणारे मग ते कुणीही असोत, ते त्यांच्या इतकेच राष्ट्रासाठी धोकादायक आहेत.

– श्री. दुर्गेश जयवंत परुळकर, हिंदुत्वनिष्ठ व्याख्याते आणि लेखक, डोंबिवली. (२५.१०.२०२४)