‘मणिकांत हा रामकृष्णांचा अनुग्रहित आहे. २८ वर्षांचा हा युवक विवाहित आहे. भगवंताची, राम-कृष्णाची, सत्संगाची विलक्षण ओढ आहे. त्याच्या पत्नीला ते रूचत नाही. मणिकांत रामकृष्णांना सांगतात, ‘‘पत्नी म्हणते, हे देव-देव बंद केले तर ठीक. नाहीतर मी आत्महत्या करीन. तुमच्यावर हत्येचा दोष लावीन. काय करू मी ?’’
श्रीरामकृष्ण गंभीर होतात. त्यांचे नेत्र चमकतात. ते उद्गारतात, ‘‘भगवंताच्या आड जी पत्नी येते, ती पत्नीच नाही. ती वैरीण ! तिचा त्याग करावा. सोडून दे तिला. भलेही ती आत्महत्या करू देत. हवे ते करू दे ! त्याची चिंता नको ! ईश्‍वराकडे जाण्यासाठी जी अटकाव करते, ती अविद्या ! तिला बाजूलाच सारले पाहिजे.’’
(संदर्भ : मासिक ‘घनगर्जित’, मार्च २०१२)
‘केवळ सुख असावे, दुःख नको’, हे मागणे सयुक्तिक नाही !
अनुसंधान हा देहस्वभावच व्हावा !
मासिक पाळीच्या वेळीही मनाच्या स्वास्थ्यासाठी नामजप करणे महत्त्वाचे !
आपल्याला पेलण्यासारखी असेल तेवढीच साधना गुरु सांगतात !
‘जग’ आणि ‘जग’ या शब्दांत केवळ उच्चाराचा भेद आहे. जग जिंकणे म्हणजे काय ?
आनंद मिळण्यासाठी साधना करणे आवश्यक !