देवाच्या अखंड अनुसंधानात असणार्‍या आणि परात्पर गुरु डॉ. आठवले यांच्याप्रती उत्कट भाव असणार्‍या कै. (श्रीमती) जनाबाई रामलिंग नारायणकर (आध्यात्मिक पातळी ६३ टक्के, वय ८९ वर्षे) ! 

‘१५.२.२०२५ या दिवशी माझी बहीण श्रीमती जनाबाई नारायणकर (आध्यात्मिक पातळी ६३ टक्के, वय ८९ वर्षे) यांचे निधन झाले. १७.३.२०२५ या दिवशी त्यांचे मासिक श्राद्ध आहे. त्यानिमित्त माझ्या लक्षात आलेली त्यांची गुणवैशिष्ट्ये आणि त्यांच्या निधनापूर्वी अन् निधनानंतर जाणवलेली सूत्रे येथे दिली आहेत. 

१. लहानपणापासून अतिशय कष्ट करूनही प्रकृती चांगली असणे : ‘माझी बहीण तिच्या लहानपणापासून दिवसभर घरात आणि शेतात कष्टाची कामे करत असे. तिला कधी थकवा येत नसे किंवा ती कधी आजारी पडली नाही. तिचे शरीर काटक आणि निरोगी होते.

२. साधनेची आवड : तिला लहानपणापासून देवपूजा करणे, मंदिरात जाणे, आईच्या समवेत पोथी ऐकायला जाणे इत्यादींची आवड होती. ती पंढरपूरची पायी वारी करणे, यात्रेला जाणे, कुलदेवतेला जाणे, उपवास करणे, कलावती आईंच्या भजनाला जाणे, गणेशोत्सवात घरी गणपतीची मूर्ती आणणे इत्यादी मन लावून आणि भावपूर्ण करत असे. मी सांगितल्यानुसार ती सनातनच्या मार्गदर्शनानुसार कुलदेवता आणि गुरुदेव दत्त यांचे नामस्मरण करत असे. ती नेहमी ‘ॐ नमः शिवाय ।’ हा नामजप करत असे आणि भगवान शिवाच्या सतत अनुसंधानात रहात असे.

३. कौटुंबिक दायित्व निभावणे : वर्ष १९७४ मध्ये बहिणीच्या यजमानांचे निधन झाले. नंतर तिने एकटीने तिची २ मुले आणि ५ मुली यांना चांगले शिक्षण देऊन लहानाचे मोठे केले. तिने अनेक त्रास सहन केले, मात्र तिची देवावरील श्रद्धा ढळली नाही. तिच्या भोळ्या भावामुळे तिला चांगल्या लोकांचे साहाय्य मिळत गेले आणि तिच्यावर गुरुकृपाही झाली.

४. तिला सर्वांबद्दल पुष्कळ आपुलकी आणि प्रेम वाटत असे. 

५. तिच्यामध्ये स्वभावदोष आणि अहं यांचे प्रमाण अल्प होते. ती नेहमी समाधानी आणि आनंदी रहात असे. 

६. बहिणीची सेवाभावी वृत्ती आणि भोळाभाव यांमुळे प्रगती होणे : वर्ष १९९२ मध्ये प.पू. भक्तराज महाराज यांचा गुरुपौर्णिमा महोत्सव मुंबई येथे आयोजित केला होता. तेव्हा बहिणीने माझ्या रुग्णाईत आईला स्वतःच्या घरी ठेवून घेतले आणि आईच्या अंतिम क्षणापर्यंत आईची सेवा केली. त्यामुळे मी साधना आणि गुरुपौर्णिमेची सेवा करू शकलो. तेव्हा परात्पर गुरु डॉ. आठवले मला म्हणाले, ‘‘तुमची बहीण साधनेत तुमच्या पुढे आहे.’’ बहिणीच्या निधनापर्यंत मी या गुरुवाक्याची अनुभूती घेत होतो.

७. सात्त्विकतेची आवड : मी बहिणीकडे राखी पौर्णिमा आणि भाऊबीज या सणांनिमित जातांना आरंभी बहिणीसाठी साडी, मिठाई आणि एखादी भेटवस्तू घेऊन जात असे. मी सनातनच्या मार्गदर्शनानुसार साधना करू लागल्यावर बहिणीसाठी काही वर्षे सनातन निर्मित देवतांची चित्रे, सात्त्विक उत्पादने, लघुग्रंथ भेट देत असे किंवा साप्ताहिक ‘सनातन प्रभात’ची वार्षिक वर्गणी भरत असे. हे तिला अन्य भेटवस्तूंपेक्षा अधिक आवडत असे आणि तिच्याकडे घरी ज्या व्यक्ती येतील, त्यांना ती सनातनच्या चैतन्यमय साहित्यांविषयी सांगत असे. तिला लिहिता-वाचता येत नसल्याने ती सनातनचे ग्रंथ आणि साप्ताहिक ‘सनातन प्रभात’ तिच्या घरी येणार्‍या व्यक्तींना वाचायला देत असे.

८. आश्रमजीवनाशी समरस होणे : वर्ष २०१५ मध्ये माझी बहीण आणि भाची (श्रीमती मंगल शेरखाने) २० दिवस देवद (पनवेल) येथील सनातनच्या आश्रमात राहिल्या होत्या. तेव्हा बहीण साधकांनी सांगितलेली कोणतीही सेवा करण्यास नेहमीच सिद्ध असे. बहिणीला तिच्याकडून होणार्‍या काही चुका सांगितल्यावर तिला खंत वाटे आणि ती त्वरित प.पू. भक्तराज महाराज यांची क्षमा मागत असे. ती ध्यानमंदिरात नामजप करत असतांना तिला प.पू. भक्तराज महाराज, बाळकृष्ण इत्यादींचे दर्शन होत असे. तिने आश्रमातील वास्तव्याच्या थोड्याशा कालावधीत सर्वांना आपलेसे केले होते.

९. प.पू. भक्तराज महाराज आणि त्यांचे शिष्य परात्पर गुरु डॉ. आठवले यांच्याप्रती उत्कट भाव  

अ. वर्ष १९९४ मध्ये एकदा दुपारी प.पू. भक्तराज महाराज (प.पू. बाबा) मुंबई येथील परात्पर गुरु डॉक्टरांच्या घरी महाप्रसाद ग्रहण करून झाल्यावर बसले होते. सर्व भक्त प.पू. बाबांचे दर्शन घेऊन घरी जात होते. माझी बहीण त्यांचे दर्शन घेण्यासाठी उशिरा आली. त्या वेळी बहिणीने प.पू. बाबांना तिने आणलेले पिठले-भाकरी खाण्याची प्रार्थना केली. तेव्हा बहिणीमधील भाव पाहून प.पू. बाबांनी तिच्या हातून थोडेसे पिठले-भाकरी खाल्ली.

आ. ३.५.२०१५ या दिवशी माझ्या बहिणीची आध्यात्मिक पातळी ६३ टक्के झाल्याचे घोषित केले. तेव्हा तिने ‘प.पू. भक्तराज महाराज आणि प.पू. डॉ. आठवले यांच्या कृपेमुळे झाले’, असे सांगितले.

इ. मी राखी पौर्णिमेला बहिणीच्या घरी जात असे. तेव्हा ती माझ्याकडे परात्पर गुरु डॉक्टरांसाठी राखी आणि खाऊ देत असे. वर्ष २०१५ मध्ये ‘मी गोवा येथे जात आहे’, असे तिला समजल्यावर तिने परात्पर गुरु डॉक्टरांसाठी ज्वारीच्या लाह्या बनवून दिल्या होत्या. त्या त्यांना पुष्कळ आवडल्या.

ई. वर्ष २०१८ मध्ये मी बहिणीला भाऊबिजेनिमित्त ‘परात्पर गुरु डॉ. आठवले यांचे छायाचित्रमय जीवनदर्शन (भाग १)’ हा ग्रंथ भेट दिला होता. तेव्हा तिने तो ग्रंथ हृदयाशी कवटाळला आणि नंतर मस्तकाला लावून नमस्कार केला. ती त्या ग्रंथावरील परात्पर गुरु डॉक्टरांच्या छायाचित्राची पूजा करत असे.

उ. ती माझ्याकडे प.पू. डॉक्टरांची सतत विचारपूस करत असे. आमच्या बोलण्यात प.पू. डॉक्टरांचा संदर्भ आल्यास तिची भावजागृती होत असे. प.पू. डॉक्टरांना नमस्कार करण्यासाठी तिचे हात आपोआप वर जात असत. ‘माझ्या भावाच्या पाठीशी गुरुदेव आहेत’, असे ती सर्वांना सांगायची आणि निश्चिंत असायची.

१०. बहीण रुग्णाईत असतांना तिच्या संदर्भात जाणवलेली सूत्रे 

अ. बहिणीला शेवटच्या आजारपणात तीव्र वेदना होत होत्या, तरीही तिच्या चेहर्‍यावर वेदनांचा लवलेशही दिसत नव्हता. ती त्या स्थितीतही सर्वांची प्रेमाने विचारपूस करत असे.

आ. ती नातेवाईक आणि गुरुदेव यांच्याप्रती सतत कृतज्ञता व्यक्त करत असे.

इ. ती ३ मासांपूर्वी घरात घसरून पडल्यामुळे तिच्या मांडीचे हाड मोडले आणि ती नंतर अंथरूणावर खिळून राहिली. तिच्या मृत्यूच्या आदल्या दिवशी केलेल्या चाचण्यांमध्ये तिचा रक्तदाब, रक्तातील साखर आणि रक्तातील अन्य घटक सामान्य होते.

११. बहिणीच्या निधनानंतर जाणवलेली सूत्रे

अ. बहिणीचा चेहरा अत्यंत तेजस्वी दिसत होता.

आ. ‘तिच्या देहातून चैतन्य प्रक्षेपित होऊन ते दूरवर प्रक्षेपित होत आहे आणि वातावरणाची शुद्धी होत आहे’, असे मला जाणवले.

इ. तिच्या चरणांवर डोके ठेवून नमस्कार करतांना ‘ती प.पू. गुरुदेवांच्या अनुसंधानात आहे आणि तिचा नामजप चालू आहे’, असे मला जाणवले.

ई. तिचे अंतिम दर्शन घेतांना मला वातावरणात हलकेपणा जाणवत होता.

उ. मला तिच्या संपूर्ण देहाभोवती पिवळ्या रंगाचे दैवी प्रकाशमान वलय दिसत होते.

ऊ. गुरुकृपेने ‘तिची कसलीच इच्छा राहिली नाही’, असे मला जाणवले. तिच्या अंत्यविधीच्या वेळी कोणतेही अडथळे आले नाहीत.’

– (पू.) शिवाजी वटकर (सनातनचे १०२ वे (समष्टी) संत), वय ७८ वर्षे), सनातन आश्रम, देवद, पनवेल. (२१.२.२०२५) ॐ