संतांनी आठवण काढणे, म्हणजे त्यांची कृपा आणि चैतन्य यांचे कवच आपल्याभोवती निर्माण होणे आहे. या कवचामुळेच आपत्काळात आपले रक्षण होणार आहे.
डॉ. दीपक जोशी (निसर्गाेपचार तज्ञ) मंगळुरू येथे साधकांसाठी उपचार करण्यासाठी आले होते. तेव्हा पू. भार्गवराम भरत प्रभु (वय ५ वर्षे) यांची त्यांच्या आईला जाणवलेली गुणवैशिष्ट्ये पुढे दिली आहेत.
गुरूंचा आश्रम हा सर्व प्राणीमात्रांसाठी ‘वैकुंठधाम’ म्हणजे ‘मोक्षधाम’ आहे’, याची अनुभूती आमच्‍यासारख्‍या मानवांप्रमाणे अन्‍य योनीतील जीवही घेत आहेत.
माघ कृष्‍ण चतुर्थी (१०.२.२०२३) या दिवशी पू. मंगला खेर यांच्या देहत्‍यागानंतरचा तेरावा दिवस आहे. त्या निमित्ताने…
मी पू. आजींच्या घरी गेल्‍यावर त्या आस्‍थेने माझी विचारपूस करायच्‍या आणि ‘‘तुमची प्रकृती ठीक आहे ना ?’’, असे विचारायच्‍या. तेव्हा पू. आजी माझ्‍या प्रकृतीची विचारपूस करत असल्‍याने ‘मी वैद्य आहे’, हा माझा अहंकार दूर व्‍हायचा.
पू. वटकरकाकांनी वाढदिवसानिमित्त पाठवलेल्‍या लघुसंदेशातून त्यांची अहंशून्‍यता पू. (सौ.) अश्विनी पवार यांच्या लक्षात आली. त्‍याविषयी पुढील लेखात दिले आहे.
‘मी तपश्‍चर्या करत होतो’, असे म्‍हणण्‍यात काही अंशी तरी अहंभाव असतो. ‘आपण गुुरूंच्‍या समोर अखंड शिष्‍य भावातच असायला पाहिजे’, हेही यातून पू. वामन यांनी आम्‍हाला सहजतेने शिकवले.
सनातनच्‍या १०९ व्‍या संत पू. (डॉ.) (श्रीमती) शरदिनी कोरे यांची सुश्री (कु.) कल्‍याणी गांगण हिला लक्षात आलेली गुणवैशिष्ट्ये पुढे देत आहे.
‘किल्ली फिरवल्‍यावर खेळणे गतीने चालू झाले; म्‍हणून तिला आनंद झाला असावा’ असे वाटले ,परंतु ती सांगू लागली, ‘‘आई, या खेळण्‍याला संतांनी हात लावला आहे. त्‍यामुळे याच्‍यात आता चैतन्य आले आहे.’’
अलीकडे ३ – ४ मासांत मला पू. रमानंद गौडा यांचे दिव्‍यत्‍व आणि व्‍यापकत्‍व जवळून अनुभवता आले. संतांचे किंवा गुरूंचे वर्णन करणे अशक्‍य आहे, तरीही माझ्‍या अल्‍प बुद्धीला जाणवलेले काही प्रसंग पुढे दिले आहेत.