एकदा सच्चिदानंद परब्रह्म गुरुदेवांनी आनंदिताला तिच्या वाढदिवसानिमित्त श्रीकृष्णाचे बालरूपातील एक चित्र दिले होते. आनंदिता नेहमी चित्रातील श्रीकृष्णाशी बोलते. ती रात्री झोपतांना ते छायाचित्र समवेत ठेवते.
ब्रह्मोत्सव पहातांना आणि यज्ञातील दुर्गासप्तशतीचे मंत्र चालू असतांना कृष्णराज एकटक बघत हुंकार देत होता.
केरळ येथे साधकसंख्या अल्प आहे. ‘काही साधकांना आध्यात्मिक त्रास असूनही ते सर्व सेवा करतात. त्यामुळे तेथील साधकांची आध्यात्मिक प्रगती लवकर व्हावी’, असे त्या सतत म्हणत असत.
कैमलकाकूंचा परात्पर गुरु डॉ. आठवले, ईश्वर आणि संत यांच्या प्रति पुष्कळ भाव होता. संतांनी काही सांगितल्यावर त्या त्याचे तंतोतंत आज्ञापालन करायच्या.
माझी जेव्हा प.पू. डॉक्टर यांच्याशी सत्संगातून भेट होते, तेव्हा ती माझ्यासाठी अनमोल, अविस्मरणीय, आनंददायी आणि शाश्वत असते; कारण ही जिवा-शिवाची भेट असते.
‘भारतीय संस्कृतीमध्ये श्री गुरु आणि श्री गुरूंची परंपरा यांना पुष्कळ महत्त्व आहे. सच्चिदानंद परब्रह्म डॉ. जयंत आठवलेरूपी गुरूंची महती वर्णावी तेवढी अल्पच आहे, तरीही माझ्या अल्पशा बुद्धीला जे उमजले, ते मी श्री गुरुचरणी अर्पण करत आहे.
कैमलआजींची आध्यात्मिक उन्नती झाल्यामुळे ‘त्यांनी काळाचा पडदा ओलांडून भविष्य पाहिले असून ‘त्यांना त्यांच्या मृत्यूची पूर्वसूचना मिळाली होती’, असे मला जाणवले.
गेल्या १ वर्षापासून त्यांची प्रकृती खालावली होती. त्या शेवटपर्यंत अखंड नामजप करत होत्या. पू. कैमलआजी यांना केरळ येथील साधक प्रेमाने ‘अम्मा’ असे म्हणत असत.
अनेक वर्षांपासून आजी प्रतिदिन पहाटे ४ वाजता उठून नामजप करायच्या. उतारवयात आश्रमजीवन अंगीकारूनही अनेक गुणांमुळे त्या सेवाकेंद्रातील जीवनात समरस झाल्या होत्या.
‘राजकारणी, बुद्धीप्रामाण्यवादी किंवा वैज्ञानिक यांच्यामुळे विदेशी भारतात येत नाहीत, तर संतांमुळे, तसेच अध्यात्म आणि साधना शिकण्यासाठी येतात. तरीही हिंदूंना संत अन् अध्यात्म यांचे मूल्य कळलेले नाही.’