‘मुंबई सेवाकेंद्रात गुरुपादुकांच्या पूजनाचा सोहळा आहे’, हे समजल्यापासूनच ‘मला पुष्कळ चैतन्य मिळत असून आनंदात वाढ झाली आहे’, असे मला जाणवले. माझे मन पुष्कळ उत्साही होऊन मी निर्विचार स्थिती अनुभवत होते.
प्राचीन काळी ऋषिमुनी यज्ञयागादी विधी करत आणि महाबलाढ्य राक्षस त्यात विघ्ने आणत. ऋषिमुनींना जिवे मारत, तसेच गोमांसभक्षण करत. अशा प्रकारे प्रत्येक युगात देवासुर लढा निरंतर चालू असतो, तसाच तो कलियुगातही चालू आहे.
गुरुसेवा पूर्ण होण्यासाठी आपण सेवेचे दायित्व घेऊन त्यासाठी १०० टक्के झटले पाहिजे. हे झटणे, म्हणजेच सेवेचा ध्यास आहे. हा ध्यास माणसाला ध्येयप्राप्ती करून देईपर्यंत स्वस्थ बसू देत नाही.
‘मयुरी सुस्वभावी आणि मनमिळाऊ आहे. बस किंवा रेल्वेने प्रवास करतांना ती पुढील आणि मागील बाकावरील अनोळखी प्रवासी लोकांशी स्मितहास्य करून त्यांच्याशी संवाद साधायची.
उच्च लोकातून पृथ्वीवर जन्माला आलेली दैवी (सात्त्विक) बालके म्हणजे पुढे हिंदु राष्ट्र (सनातन धर्म राज्य) चालवणारी पिढी ! या पिढीतील चि. अधिरा अंकेत पांडे ही एक आहे !
‘ईश्वरा, ज्या गुणांमुळे महेंद्रदादा जन्म-मृत्यूच्या फेर्‍यातून मुक्त होऊन तुझ्या चरणी समर्पित झाले, ते गुण आमच्यात लवकर येऊ देत आणि आम्हाला त्यांच्याकडून शिकता येऊ दे.