‘संतांची दृष्टी ज्या जिवावर पडते, त्या जिवाचा उद्धार होतो. त्याचे सर्व मंगल होते. त्यांची वाणी ज्याच्या कानी पडते, त्या जिवाची आध्यात्मिक प्रगती होत असते.’
‘भावजागृती होऊन डोळ्यांत भावाश्रू येऊनही ते डोळ्यांच्या बाहेर न येणे’, ही पुढील टप्प्याची भावजागृती असते.’ एकदा नामजप करतांना मला तशी अनुभूती आली.
मृत्यू आला, तर अंतिम क्षणी मुखात देवाचे नाव पाहिजे’, या विचाराने मी भूल देण्यापूर्वी नामजप सतत करत होतो. नामजप करतांना ‘भूल कधी चढली’, हे मला समजलेही नाही.
माझे मन एकाग्र होऊन एका क्षणात निर्विचार झाले. नंतर ‘एक पोकळी निर्माण झाली. मी त्या पोकळीत आत आत जात आहे’, असे मला वाटत होते.
ज्या ठिकाणाहून मी कमळाची रोपे आणली, तेथील फुलांपेक्षा आश्रमात आलेल्या फुलांचे छायाचित्र बघितल्यावर मला ते अधिक सुंदर आणि सात्त्विक जाणवले.
ध्वनीक्षेपकावर लावलेला ‘निर्विचार’ हा नामजप ऐकत नामजप करतांना माझ्या डोळ्यांसमोर परात्पर गुरु डॉक्टर आठवले दिसत होते.
यजमानांच्या लहानपणी ते शिर्डीला जात असतांना रेल्वेगाडीच्या खाली आले होते. तेव्हा सर्वांना वाटले, ‘हा मुलगा गेला’; मात्र त्यांचा जीव वाचला.
मी ध्यानमंदिरात काही वेळ नामजप केल्यानंतर मला मोगर्‍याच्या फुलांचा सुगंध आला. तेव्हा ध्यानमंदिरात मोगर्‍याची फुले दिसली नाहीत.
कार्तिकीला कुणाच्याही साहाय्याविना देवाची पूजा करायला आवडते. ती देवासमोर रांगोळी काढते. ती फुले आणते आणि देवासमोर फुलांची रचना करते.
साधारण दीड वर्षापासून नामजप करायला लागल्यानंतर तंबोर्‍याची तार छेडल्यासारखे होऊन शरिरातून सूक्ष्म आवाज येतो आणि कंप होतो. त्यामुळे मला त्रास न होता आनंद होतो.