मी त्यांना आपोआपच आत्मनिवेदन केले. तेव्हा ‘त्या माझ्याकडेच पहात आहेत’, असे मला वाटले. मी त्यांना आत्मनिवेदन करत एक प्रयोग केला. मी त्या छायाचित्राकडे डोळे फिरवून डाव्या, उजव्या आणि समोरील दिशेने पाहिले.
पू. राधा प्रभुआजींनी दमदार पावले टाकत नामजपादी उपायांच्‍या खोलीत प्रवेश केल्यावर ‘एक रणरागिणी प्रवेश करत आहे’, असे मला जाणवले.
मला गुरुदेवांची कृपा अनुभवता आली. ‘गुरुदेवांच्‍या कृपेने परिस्‍थितीमध्‍ये १०० टक्‍के पालट होतो’, याची मला अनुभूती घेता आली’, त्‍याबद्दल मी गुरुदेवांच्‍या चरणी कोटीशः कृतज्ञ आहे.’
भावजागृतीचा प्रयोग करतांना एका साधिकेला परात्पर गुरुदेवांप्रति आलेली अनुभूती काव्यरुपाने येथे देत आहे.
‘आश्रमातील पायर्‍या म्‍हणजे जणू वैकुंठातील सोन्‍याच्‍या पायर्‍या आहेत’, असे मला जाणवत होते. त्या पायर्‍या गुळगुळीत झाल्‍या आहेत. मला सगळीकडे मोगरा आणि चंदन यांचा सुगंध येत होता.
‘ब्रह्मोत्‍सवाचे सर्व नियोजन देवतांनी केले आहे’, असा विचार माझ्‍या मनात आला. कार्यक्रमस्‍थळाच्‍या मैदानावरील माती सोनेरी दिसत होती आणि ‘मातीला स्‍पर्श करावा’, असे मला वाटत होते.
आश्रमात संगणकांच्‍या दुरुस्‍तीची सेवा करतांना अकस्‍मात् काही नवीन अडचण येते. त्या वेळी आरंभी माझ्‍या मनात विचार येतो, ‘ही सेवा करायला मला जमेल का ?’ नंतर सच्‍चिदानंद परब्रह्म डॉक्‍टरांना प्रार्थना करून सेवा चालू केल्यावर ती अडचण सहजतेने सुटते.
पू. ह.भ.प. धोंडिराम कृष्णा रक्ताडे महाराज यांनी १६ सहस्रांपेक्षा अधिक अभंगांची निर्मिती केली असून हे सर्व अभंग त्यांना स्फुरलेले आहेत.
विक्रांतने त्याची पुष्कळ काळजी घेतली. त्याने त्याचे सर्व दायित्व घेतले. त्याचा स्वभाव मनमिळाऊ आणि घरातील सर्वांचीच काळजी घेणारा आहे.
‘व्‍यक्ती तितक्‍या प्रकृती, तितके साधनामार्ग’ या सिद्धांतानुसार प्रत्येक संतांकडून येणारी स्पंदने आणि मनात येणारे विचार निरनिराळे असले, तरी ते ईश्वरप्राप्तीची ओढ वाढवणारे आहेत.