‘६.१.२०२३ या दिवशी माझ्या आजी (वडिलांची आई) श्रीमती लक्ष्मीबाई नखाते (वय ८७ वर्षे) यांचे निधन झाले. त्यांच्या शेवटच्या आजारपणात, निधनापूर्वी आणि निधनानंतर मला जाणवलेली सूत्रे पुढे दिली आहेत.
सौ. विद्या कदम यांनी लोंढे दांपत्याची गुणवैशिष्ट्ये सांगून दोघेही ६१ टक्के आध्यात्मिक पातळी गाठून जन्म-मृत्यूच्या फेर्‍यांतून मुक्त झाल्याचे उपस्थितांना सांगितले. या वेळी लोंढे दांपत्याचा कृतज्ञताभाव जागृत झाला.
मी विज्ञापने आणण्याची सेवा करायला शिकलो. ती करत असतांना मला जिल्ह्यातील सेवांचे दायित्व मिळाले. अशा प्रकारे माझ्या सेवा वाढत गेल्या. मी सर्व सेवा आवडीने करू लागलो. त्यामुळे सेवेतील आनंद मिळू लागला.
‘प्रत्यक्ष गुरुदेव माझा देह आणि माझे मुख यांच्या माध्यमातून धर्मशिक्षणवर्ग घेत आहेत’, असे मला जाणवते.
परात्पर गुरु डॉक्टरांचे दर्शन घेण्यासाठी भारतभरातून साधक आले होते. सर्व साधकांना दर्शन देतांना साक्षात् श्रीविष्णुस्वरूप गुरुदेवांच्या डोळ्यांमधील प्रीती ओसंडून वहात होती.
मला खोलीत आवाज ऐकू येऊ लागला. व्यक्तीने दीर्घ श्वास घेतांना आणि गतीने उच्छ्वास सोडतांना जसा आवाज होतो, तसा तो आवाज होता.
मी डोळे मिटून देवीला प्रार्थना करत असतांना मला डोळ्यांसमोर लाल तांबूस रंग दिसला. नंतर मी डोळे उघडल्यावर मला मूर्तीतून लाल रंग प्रक्षेपित होतांना दिसला.’
स्वागतकक्षातील भगवान श्रीकृष्णाच्या चित्रात मला पुष्कळ चैतन्य जाणवले. ‘ते चैतन्य मलाही मिळत आहे’, असे मला जाणवले.
भाव म्हणजे देवाने साधकांना दिलेला एक प्रसाद आहे. तो ग्रहण केल्यावर कितीही बुद्धीवादी व्यक्ती असली, तरी देव तिच्यामध्ये भावाची ज्योत निर्माण करतोच.
आम्ही सप्तर्षी साधक मंत्रजप करत आहेत कि नाही, ते पक्षी, प्राणी, हत्ती, किंवा मुंगी या रूपात येऊन पाहू.