एकदा रत्नागिरीहून येतांना आईने गुरुदेवांसाठी आंबे आणले होते. ते मी त्‍यांना नैवेद्य स्‍वरूपात दिले. त्‍या वेळी माझा पुष्‍कळ भाव जागृत होऊन मला आपोआप एक कविता सुचली.

एक वेगळीच स्‍थिती मला अनुभवता येत होती. नंतर सहसाधिकेने कृतज्ञता व्‍यक्‍त करण्‍यास सांगितले. तेव्‍हा मी भानावर आले. त्‍या वेळी मला पुष्‍कळ हलके आणि शांत वाटत होते.’

हा भावजागृतीचा प्रयत्न करायला मिळाल्‍यावर मला पुष्‍कळच आनंद झाला. तेव्‍हा ‘भाव कसा अनुभवायचा ?’, या संदर्भात पुढील विचार प्रक्रिया होऊन भाव अनुभवता आला.

गुरुदेवांचे (सच्‍चिदानंद परब्रह्म डॉ. आठवले यांचे) चरण हेच आपले अंतिम स्‍थान आहे. ‘यापेक्षा अजून काही प्राप्‍त करायला हवे’, असे जीवनात काहीच नाही. मनाच्‍या अशा स्‍थितीत सुचलेल्‍या ओळी येथे दिल्‍या आहेत.