माझ्या शरिराला एकही काटा टोचला नव्‍हता किंवा मला कुठे खरचटलेही नव्हते. मी व्‍यवस्‍थित होते. तेव्हा मला कळले, ‘ईश्‍वराने मला वाचवले आहे.’ एवढा मोठा अपघात होऊनही मी वाचले. तेव्हा ‘ईश्‍वर आहे’, असे वाटून माझी भावजागृती झाली.
माझी नामजपाची साधना टप्प्याटप्प्याने वाढत गेली आणि माझा परमेश्‍वराविषयीचा भक्‍तीभाव जागृत झाला. मी माझ्या सर्व कामाचे दायित्‍व ईश्‍वरावर सोपवले आणि मी चिंतामुक्‍त अन् तणावमुक्‍त जीवन जगू लागलो. आता मी आनंदी आहे.
मनुष्‍याच्‍या शरिरातील सप्‍तचक्रे म्‍हणजेच सप्‍तलोक आहेत. जेव्हा मनुष्‍याच्‍या एखाद्या चक्राची जागृती होते, तेव्हा त्‍या चक्राशी संबंधित लोकातील वातावरण मनुष्‍याला अनुभवायला मिळते.
सद्गुरूंनी काळानुसार दिलेल्या उपायांमध्ये ‘किती शक्ती आणि चैतन्य असते’, हे माझ्या लक्षात आले. तेव्हापासून माझे व्यष्टी साधनेचे प्रयत्न नियमित होत आहेत.
सूक्ष्म परीक्षण करणारे मुळात टप्प्याटप्प्याने घडत असलेल्या प्रक्रियेचा अभ्यास करतात; याउलट वैज्ञानिक उपकरण हे एकूण परिणामाचे विश्लेषण करते. एकूण परिणाम अनेक घटकांवर अवलंबून असतात. यामुळे दोन्ही प्रक्रियांचा वेगवेगळा अभ्यास करणे अपेक्षित आहे.
मनाविरुद्ध घडणार्‍या प्रसंगांतही साधना म्हणून काय प्रयत्न करू शकतो ?’, याविषयीचे लहान ध्येय घेऊन प्रयत्नांना आरंभ करावा ! या प्रयत्नांचा दिवसातून ८ ते १० वेळा आढावा घ्यावा.
शिक्षण इत्यादी अशाश्वत आहे आणि केवळ साधनाच आनंद देऊ शकते’, हे माझ्या लक्षात आले. मग मी ‘साधना कशी वाढवू शकते ?’, यावर लक्ष केंद्रित करायचे ठरवले.
‘माझ्या बाबांना (सद्गुरु नंदकुमार जाधव यांना) मागील ४ – ५ वर्षांपासून गुडघेदुखीचा त्रास होत होता. ८.१०.२०२४ या दिवशी त्यांच्या पायाच्या उजव्या गुडघ्याचे (‘नी रिप्लेसमेंट’चे) शस्त्रकर्म आधुनिक वैद्य भास्कर प्राणी यांच्या मिरज येथील रुग्णालयात झाले.
‘लहानपणापासून माझ्या मनात पुढील प्रश्न यायचे, ‘या जगात पृथ्वी, चंद्र, सूर्य आणि तारे नसते, तर काय झाले असते ? ही सृष्टी कशी बनली असेल? जेव्हा काहीच नव्हते, तेव्हा जगाची स्थिती कशी होती ?
अन्य वेळी मला पडलेले स्वप्न माझ्या लक्षात रहात नाही; मात्र सद्गुरु गाडगीळकाका आणि श्रीसत्शक्ति (सौ.) सिंगबाळ यांनी मला स्वप्नात सांगितलेले आठवते अन् त्याचा परिणाम टिकून रहातो. त्यांचे बोलणे आठवल्यावर माझी भावजागृती होते.