‘आपण नामजपाला बसूया’, असे म्हटले की, तो बसायला आसन घालतो आणि २ मिनिटे का होईना, हातांच्या बोटांच्या मुद्रा करून त्याच्या भाषेत काहीतरी बोलतो.
नामजप करून नृत्‍याचे प्रस्‍तुतीकरण करतांना ‘काय जाणवते ?’, याचा प्रयोग केल्‍यावर मला अद़्‍भुत आणि दैवी अनुभव आले.
‘नामजप करणे’, हा केवळ व्यष्टी साधनेचा नाही, तर समष्टी साधनेचाही पाया आहे’, हे वाईट शक्ती जाणतात. त्यामुळे नामजप करतांना येणारे अडथळे हे बहुतेक वेळा वाईट शक्तींनी आणलेले असतात.
‘संतांची दृष्टी ज्या जिवावर पडते, त्या जिवाचा उद्धार होतो. त्याचे सर्व मंगल होते. त्यांची वाणी ज्याच्या कानी पडते, त्या जिवाची आध्यात्मिक प्रगती होत असते.’
‘भावजागृती होऊन डोळ्यांत भावाश्रू येऊनही ते डोळ्यांच्या बाहेर न येणे’, ही पुढील टप्प्याची भावजागृती असते.’ एकदा नामजप करतांना मला तशी अनुभूती आली.
मृत्यू आला, तर अंतिम क्षणी मुखात देवाचे नाव पाहिजे’, या विचाराने मी भूल देण्यापूर्वी नामजप सतत करत होतो. नामजप करतांना ‘भूल कधी चढली’, हे मला समजलेही नाही.
माझे मन एकाग्र होऊन एका क्षणात निर्विचार झाले. नंतर ‘एक पोकळी निर्माण झाली. मी त्या पोकळीत आत आत जात आहे’, असे मला वाटत होते.
ज्या ठिकाणाहून मी कमळाची रोपे आणली, तेथील फुलांपेक्षा आश्रमात आलेल्या फुलांचे छायाचित्र बघितल्यावर मला ते अधिक सुंदर आणि सात्त्विक जाणवले.
ध्वनीक्षेपकावर लावलेला ‘निर्विचार’ हा नामजप ऐकत नामजप करतांना माझ्या डोळ्यांसमोर परात्पर गुरु डॉक्टर आठवले दिसत होते.
यजमानांच्या लहानपणी ते शिर्डीला जात असतांना रेल्वेगाडीच्या खाली आले होते. तेव्हा सर्वांना वाटले, ‘हा मुलगा गेला’; मात्र त्यांचा जीव वाचला.