आम्ही एका मोठ्या आस्थापनाला प्रसादाचे पाकीट दिले. तेथील व्यवस्थापकाने (मॅनेजरने) एका कर्मचार्‍याला तो प्रसाद सर्वांना वाटायला सांगितला. सर्व कर्मचार्‍यांना प्रसाद मिळाला. त्या वेळी ‘आम्हाला हा प्रसाद रामानेच पाठवला’, असा त्यांचा भाव होता.
‘मला ‘हिंदु राष्ट्र निर्मितीसाठी कार्य केले पाहिजे’, याची जाणीव झाली.
देवघरातील देवतांच्या मूर्तींच्या भोवती सूक्ष्मातून विविध रंगांची वलये दिसतात; कारण देवता सगुण आहेत. प.पू. भक्तराज महाराज यांच्या छायाचित्राच्या भोवती रंगीत वलय दिसत नाही; कारण ते निर्गुणाशी संबंधित आहेत.
सौ. आनंदीला काही गोष्टी न सांगताही समजतात. त्यामुळे ‘कोणत्या परिस्थितीत कसे वागावे ?’, हे तिला समजते. ती सर्व परिस्थितीशी जुळवून घेते.
दीपालीताईने मला पूर्वी ज्या शंका विचारलेल्या असतात, त्याच शंका परात्पर गुरु डॉक्टरांनी ती धारिका वाचून विचारलेल्या असतात.यावरून ‘दीपालीताईला ज्ञानाच्या धारिकेत येत असलेल्या शंका या ईश्वरी प्रेरणेनुसार आहेत’, हे लक्षात येते.’
एकदा मी रामनाथी आश्रमात भाकरी करण्याची सेवा करत होते. त्या वेळी मी मानसरित्या परात्पर गुरु डॉ. आठवले यांच्या खोलीत गेले. तेव्हा मला परात्पर गुरु डॉक्टर स्वामी समर्थांच्या रूपात समर्थांप्रमाणेच मांडी घालून गादीवर बसलेले दिसले.
‘परम पूज्य आमच्या जीवनात असणे, ही आमच्यासाठी किती भाग्याची गोष्ट आहे’, हेसुद्धा समजण्याची आमची क्षमता नाही.’
‘गेले वर्षभर मी प्रत्येक आठवड्यातून एकदा, कधी २ वेळा रात्रीच्या वेळी म्हापसा येथील छापखान्यातून दैनिक ‘सनातन प्रभात’चे गठ्ठे आणण्याची सेवा करत आहे. ती सेवा करतांना ‘मी काहीच करत नसून देवच सर्व करून घेत आहे.
दैनिक ‘सनातन प्रभात’ आमच्यासाठी देवच आहे. त्याला नियमितपणे शब्दफुले अर्पण करून त्याची पूजा करणे, हीच आमची साधना आहे ! मागील २५ वर्षे ही शब्दपूजा देवाने आमच्याकडून अखंडपणे करून घेतली, ही त्याची आमच्यावर असलेली कृपाच होय !
आश्रम पाहून पुष्कळ चांगले आणि सकारात्मक वाटले. माझे मन शांत झाले. येथे ईश्वरी चैतन्य जाणवते. आश्रमात व्यवस्थितपणा आणि स्वच्छता आहे. प्रत्येक ठिकाणी आवश्यकतेनुसारच साहित्य ठेवले आहे. आश्रम अत्युत्तम आहे.