‘समुद्राच्‍या अपार जलराशीवर एक जहाज जात आहे. जवळपास कित्‍येक मैलांपर्यंत पाणीच पाणी आहे. भूमीचा कुठेही ठावठिकाणा नाही. या जहाजाच्‍या शिडावर एक पक्षी बसला आहे. त्‍याच्‍यासाठी विश्रांतीचा तोच एकमेव आश्रय आहे. तो थोडा वेळ इकडे-तिकडे उडतो; परंतु शेवटी त्‍याच जहाजावर त्‍याला परत यावे लागते. ते जहाजच त्‍या पक्ष्यासाठी विश्रांतीचे अनन्‍य स्‍थान आहे. अगदी असेच ईश्‍वराच्‍या अनन्‍य भक्‍तासाठीही ईश्‍वरच एकमेव स्‍थान आहे, जेथे त्‍याला शुद्ध सुख, विश्रांती मिळते. सांसारिक सुखांच्‍या मागे भटकण्‍याची व्‍यर्थता त्‍याच्‍या लक्षात आलेली आहे. जणू आता त्‍याला गोड पाण्‍याचा स्रोत मिळाला आहे.’
(साभार : मासिक ‘ऋषी प्रसाद’, जून २०१९)
‘मरणाचे स्मरण असावे’, ते कशासाठी ?
‘साधकांनी आध्यात्मिक प्रगती करण्यासाठी नेहमी सत्याचा बोध घ्यावा !’ – योगतज्ञ प.पू. दादाजी वैशंपायन
सद्गुरु डॉ. मुकुल गाडगीळ यांनी सांगितलेले नामजपादी उपाय करून तीव्र आध्यात्मिक त्रासावर मात करणार्या कु. मधुरा चतुर्भुज !
रामनाथी (गोवा) येथील सनातनच्या आश्रमात आल्यावर सेवेच्या माध्यमातून स्वतःत पालट करणारा चेन्नई येथील श्री. हिमनीश बालाजी कोल्ला !
‘सच्चिदानंद परब्रह्म डॉ. आठवले यांचे ‘वयाच्या ८० व्या वर्षी भक्तीयोगाची साधना चालू झाली’, हे उद्गार आणि त्याचा पू. संदीप आळशी यांनी सांगितलेला गर्भितार्थ !’, या लेखाच्या संदर्भात मिळालेले सूक्ष्म स्तरीय ज्ञान आणि आलेली अनुभूती
तरुणपणीच भक्तीमार्गाचा अवलंब करणे क्रमप्राप्त !