सर्वधर्मसमभावाच्या गुंगीमध्ये असलेल्या हिंदूंचा घात करण्यास टपलेले धर्मांध आणि मिशनरी !

१. बहुसंख्य हिंदु स्वत:ला ‘ओपन’ (मोकळे) आणि ‘लिबरल’ (स्वतंत्र विचाराचे) आहोत’, असे सांगण्यात मोठे भूषणावह मानतात; मात्र पश्चिम उत्तरप्रदेश, आसाम, बंगाल आणि कर्नाटक येथे अल्पसंख्यांकांच्या वाढत्या लोकसंख्येकडे दुर्लक्ष होते. दक्षिणेतील ख्रिस्त्यांचा विस्तार आणि अन्य ठिकाणी चालू असलेले धर्मांतर आपण दुर्लक्षित करतो.

२. केवळ हिंदु धर्मामध्येच विश्वकल्याणाची संकल्पना

येथील बहुसंख्य हिंदु समाज ‘सर्व धर्म हे सारखेच आहेत’, असे मानतो की, जे धादांत खोटे आहे. ‘धर्म’, ‘रिलिजन’ आणि ‘मजहब’ यांमध्ये जमीन-आसमानाचा भेद आहे. केवळ हिंदु धर्मामध्येच विश्वकल्याणाची संकल्पना असून इस्लाम आणि ख्रिस्ती धर्म हा केवळ त्यांच्या धर्मियांमध्येच कल्याणाची इच्छा करतो. ‘ला इलाहा इल्लला’ (अल्लाखेरीज दुसरा कोणताही देव नाही) या ओळीचा अर्थ मुळात एकेश्वरवाद सांगतो. ‘आमचा तो धर्म खरा, आमचा तो देव खरा, बाकीच्यांना जगण्याचा अधिकारच नाही’, असा विचार अन्य धर्मियांमध्ये आहे. ‘काफीर’ आणि ‘मूर्तीपूजक’ अशा संज्ञा देऊन हिंदूंना मोगल काळात हिणवले जात असे.

३. ख्रिस्त्यांची क्लृप्ती

ख्रिस्त्यांची लोकसंख्या मात्र जनगणनेतून कळणार नाही; कारण ‘क्रिप्टो ख्रिश्चन’ अशी एक नवी प्रजाती सध्या आपल्याला पहायला मिळते. याचा अर्थ असा की, नाव पालटायचे नाही; मात्र मनातून ख्रिस्ती धर्माचा अवलंब करायचा. उदाहरणार्थ आंध्रप्रदेशचे मुख्यमंत्री जगन मोहन रेड्डी असून नावावरून ते हिंदू वाटतात; मात्र ते ख्रिस्ती आहेत.

४. पुरोगामी विचारवंत आणि साम्यवादी यांच्याकडून केला जाणारा बुद्धीभेद

सध्या पुरोगामी विचारवंत आणि साम्यवादी विचारसरणीचे तथाकथित विद्वान ‘हिंदु धर्म’ आणि ‘हिंदुत्व’ अशा दोन वेगवेगळ्या संकल्पना मोठ्या चपखलपणे वापरून बहुसंख्य हिंदूंचा बुद्धीभेद करत आहेत. ‘हिंदु धर्म हा महान असून हिंदुत्व म्हणजे वाईट आहे’, असा प्रचार सध्या चालू आहे. दुर्दैव म्हणजे बहुसंख्य हिंदूंना एकतर धर्मशिक्षणाची आवश्यकता असून वैचारिक सजगपणाची देखील सध्या नितांत आवश्यकता वाटते.’

(साभार : त्रैमासिक ‘सद्धर्म’, जुलै २०२१)