ईश्वरपूर (जिल्हा सांगली) येथील पू. राजाराम भाऊ नरुटे (वय ९० वर्षे) यांचा देवाप्रती असलेला भोळा भाव !

 २२.३.२०२४ या दिवशी प्रसिद्ध झालेल्या भागात ‘पू. राजाराम नरुटे (पू. नरुटेआबा) यांची देवभक्ती आणि ‘देवच सर्व करून घेतो’, हा भाग पाहिला. आजच्या भागात ‘त्यांनी प्रपंच आणि परमार्थ कसा केला ?’, याविषयी जाणून घेऊया. (भाग २)

मागील भाग वाचण्यासाठी येथे क्लिक करा:https://sanatanprabhat.org/marathi/776086.html

५. लहानपणापासून देवाने साधनेचे ज्ञान देऊन साधना करून घेणे

श्री. शंकर नरुटे : तुम्ही लहानपणी सेवा आणि साधना कशी करायचा ?

पू. नरुटेआबा : जसजसे आयुष्य पुढेपुढे गेले, तसतशी बुद्धीला चालना मिळत गेली. देव मला साधनेविषयी ज्ञान देत गेला आणि साधना करून घेत गेला.

५ अ. देवाच्या कृपेने साधना चालू होणे : तुमचे (शंकर नरुटे यांचे) लहानपण कसे गेले ? या देवळात जा, त्या देवळात जा, देवाला फुले वहा, पूजा करा इत्यादी करत गेले. तुमचे लहानपण महादेवाच्या देवळातच गेले. तिथले गुरव सांगतील, ती सेवा तुम्ही करायचा. त्यातून म्हणजे शून्यातून तुम्ही देवाकडे, म्हणजे सनातनकडे पोचलात.

आमचेही तसेच होते. आम्ही काय केले ? शेतातील किंवा गुरांची कामे करायचो. तिथूनच धर्मकार्य चालू झाले. आई-वडिलांनी लहानपणीच माझ्या गळ्यात माळ घातली. त्यामुळे मला पांडुरंगाची आवड लागली. आता कलंकेश्वराची आवड लागली.

६. आई-वडिलांनी लहानपणीच देवाची माळ गळ्यात घालून साधनेला लावल्यामुळे निर्व्यसनी राहून प्रकृती चांगली रहाणे

पू. नरुटेआबा : एकदा शेजारील एक व्यक्ती मला म्हणाली, ‘‘तुमच्या वडिलांनी लहानपणीच तुमच्या गळ्यात माळ घालून चांगले केले नाही.’’ तेव्हा मी त्यांना उत्तर दिले, ‘‘माझ्या वडिलांनी लहानपणी माझ्या गळ्यात माळ घातली; म्हणून मला अजूनपर्यंत औषधाची एकही गोळी घ्यावी लागत नाही. नाहीतर तुम्हाला पन्नास गोळ्या घेऊनही पन्नासदा रुग्णालयात जावे लागते. अजूनपर्यंत मी रुग्णालयाची पायरीही चढलो नाही. आई-वडिलांनी माझ्या गळ्यात १२ व्या दिवशीच माळ घातली; म्हणून मला कशाचेही व्यसन लागले नाही.’

७. कलंकीकेशव संप्रदायानुसार साधना चालू होणे

श्री. शंकर नरुटे : तुम्ही सगळ्या देवळात जायचा का ?

पू. नरुटेआबा : सगळ्या देवळात गेलो आहे. पंढरपूरला गेलो, तरी एक देव ठेवला नव्हता. सगळ्या देवांचे दर्शन घ्यायचो. सर्वत्र फिरायचो. मी गावातल्या सर्व देवळात जायचो. नंतर मी कलंकीकेशव संप्रदायानुसार साधना करू लागलो. तिथे पुराण चालायचे. मी तिथे जाऊन बसायचो.

श्री. शंकर नरुटे : रात्रभर तिकडे थांबायचा ?

पू. नरुटेआबा : रात्री ११ – १२ वाजेपर्यंत तिकडे थांबायचो. नंतर झोप लागली नाही, तर नामजप करत बसायचो. नंतर सकाळपासून आपला प्रपंच ! सकाळी घरातली कामे करून शेतात जायचो. नंतर म्हशी फिरवायला जायचो.

श्री. शंकर नरुटे : हे केव्हापासून ? लहानपणी, म्हणजे किती वर्षांचे असल्यापासून ?

पू. नरुटेआबा : माझे आई-वडील प्रतिदिन पहाटे उठायचे. उठले की ते लगेच शेणगोठा करायला (म्हशींचे शेण काढायला) जायचे. लहानपणापासूनच मी त्यांच्या समवेत जायचो.

८. वाळूच्या ट्रकवर केलेली कामे

पू. नरुटेआबा : ‘आई-वडिलांना सुखी ठेवायचे आहे’, असा माझा विचार होता. त्यांची सगळी कामे मी करायचो. मी वाळूचे ट्रक भरायला जायचो, तेव्हा आमची आई होती.

श्री. शंकर नरुटे : तुम्ही ट्रक भरायला जायचा, तेव्हा १ – २ ट्रक उतरावयाचे असत ना ?

पू. नरुटेआबा : आधी ट्रक भरायचा आणि नंतर तो ईश्वरपूरला किंवा कोल्हापूरला नेऊन उतरवायचा. ट्रक मोकळा झाल्यावर पुन्हा जायचे. प्रतिदिन ३ – ३ खेपा केल्या. कधी कधी ईश्वरपूरमध्ये ४ – ४ खेपा केल्या आहेत.

श्री. शंकर नरुटे : तुमच्या समवेतचे लोक तुम्हाला अधिक काम करू द्यायचे नाहीत ना ?

पू. नरुटेआबा : हो, ते मला अधिक काम करू द्यायचे नाहीत. ते म्हणायचे, ‘‘तुम्ही काही करू नका; पण आमच्या समवेत या.’’ मला पहिल्यापासून आत्मज्ञान (सूक्ष्म ज्ञान) आहे. त्यामुळे ते मला समवेत चला म्हणायचे.

– श्री. शंकर राजाराम नरुटे (आध्यात्मिक पातळी ६६ टक्के), सनातन आश्रम, देवद, पनवेल. (३.५.२०२२)(क्रमश:)