नकळत केलेल्या उपासनेने प्रसन्न होणारा भगवान शिव

एक निर्दयी आणि महापापी व्याध होता. एके दिवशी तो शिकारीसाठी निघाला असतांना वाटेत शिवाच्या देवळात भक्त पूजा, भजन, कीर्तन करत असलेले त्याने पाहिले. तो महाशिवरात्रीचा दिवस होता. ‘दगडाला देव मानणारे मूर्ख लोक ‘शिव शिव’ आणि ‘हर हर’ म्हणत आहेत’, अशी त्यांची चेष्टा करत तो वनात गेला. सावज पहाण्यासाठी तो एका झाडावर चढून बसला; पण पानांमुळे त्याला सावज दिसेना. तो एक एक पान तोडून फेकू लागला. त्या वेळी तो ‘शिव शिव’ असे म्हणत होता. ती पाने झाडाखाली असलेल्या शिवाच्या पिंडीवर त्याच्या नकळत पडत होती. पहाटे एक हरीण त्याला दिसले. व्याध त्याला बाण मारणार; एवढ्यात हरिणाने त्याला न मारण्याची प्रार्थना केली. पाप केल्याने काय होते तेही व्याधाला सांगितले आणि ते हरीण निघून गेले. नकळत झालेले महाशिवरात्रीचे जागरण, शिवाला झालेले बिल्वार्चन आणि शिवाचा जप यांमुळे व्याधाची पापे नष्ट होऊन त्याला ज्ञान प्राप्त झाले.

(संदर्भ : सनातनचा ग्रंथ ‘शिवाच्या उपासनेमागील शास्त्र’)