‘एकदा भोज राजाने एका रत्नपारख्‍याला बक्षीस देण्‍याची आज्ञा दिली, ‘‘मंत्री ! या रत्नपारख्‍याने हिरे पारखण्‍यात अतुल्‍य चमत्‍कार दाखवला आहे. तुम्‍हाला जे योग्‍य वाटेल, ते बक्षीस याला द्या.’’
मंत्री म्‍हणाला, मला तर हेच योग्‍य वाटते, ‘याच्‍या डोक्‍यावर ७ जोडे मारावेत ! एकतर मनुष्‍य-जन्‍म मिळणे कठीण आहे, त्‍यातही इतकी उत्तम बुद्धी !… आणि या बुद्धीला मूर्खाने दगड पारखण्‍यात लावले ! ही दगड पारखण्‍याची विद्या याला जन्‍म-मरणापासून सोडवेल का ?’’
(साभार : मासिक ‘ऋषी प्रसाद’, वर्ष २०२२, अंक ३५०)
ब्रह्मवेत्त्या संतांचा आदर होणार्या देशाला कोणतीही लाचारी रहात नाही !
चांगली वेळ, चांगली व्यक्ती आणि चांगले कार्य 
भगवद्राज्यात पोचलो, तर अप्राप्य असे काहीही रहाणार नाही !
आद्यशंकराचार्य जयंती
अध्यात्मशून्य जीवनामुळे पाश्चिमात्य देशांमध्ये मानसिक अशांती, घोर निराशा इत्यादी विकृतींनी घर केलेले असणे
मतदानाच्या वेळी मतदारांना उन्हाळ्यामुळे लिंबूपाणी आणि शीतपेय देण्याचा खर्च व्हायला नको; म्हणून इतर काळात मतदान का घेत नाही ?