‘साधनेमध्‍ये मनाच्‍या स्‍तरावर होणारी अयोग्‍य विचारप्रक्रिया ही अधिक बाधक असते. अंतर्मुखतेच्‍या अभावामुळे साधकाला स्‍वतःच्‍या चुका कळत नाहीत आणि त्‍या मनाच्‍या स्‍तरावरील चुका असल्‍यामुळे इतरांच्‍या लक्षात येत नाहीत. ही विचारप्रक्रिया अयोग्‍य कृतीच्‍या माध्‍यमातून व्‍यक्‍त होत असते. त्‍यामुळे या अयोग्‍य कृतीची जाणीव संबंधिताला करून दिल्‍यास त्‍याला त्‍याच्‍या अयोग्‍य विचारप्रक्रियेची जाणीव होण्‍यास साहाय्‍य होते, उदा. एका साधकाच्‍या मनातील दुसर्‍या साधकाविषयी असणारा पूर्वग्रह इतरांना लक्षात येणार नाही; परंतु एखाद्या प्रसंगात ‘एका साधकाला शक्‍य असूनही त्‍याने दुसर्‍या साधकाला साहाय्‍य केले नाही’, या अयोग्‍य कृतीची जाणीव साधकाला करून दिली, तर ‘मी पूर्वग्रहामुळे त्‍या साधकाला साहाय्‍य केले नाही’, हे त्‍याच्‍या लक्षात येऊ शकते. त्‍यामुळे साधनेत स्‍थुलातून होणार्‍या चुका संबंधिताला सांगणे, त्‍याच्‍या साधनेसाठी अतिशय महत्त्वाचे असते.’ – (परात्‍पर गुरु) डॉ. आठवले (३०.१२.२०२१)
भगवंताचे मानवी जीवनातील अद्वितीय महत्त्व !
‘मरणाचे स्मरण असावे’, ते कशासाठी ?
रामनाथी (गोवा) येथील सनातनच्या आश्रमात आल्यावर सेवेच्या माध्‍यमातून स्वतःत पालट करणारा चेन्नई येथील श्री. हिमनीश बालाजी कोल्ला !
पू. भगवंत मेनरायकाका (वय ८५ वर्षे) यांच्या सेवेसाठी गेल्यावर लक्षात आलेली सूत्रे आणि आलेली अनुभूती
‘सच्चिदानंद परब्रह्म डॉ. आठवले यांचे ‘वयाच्या ८० व्या वर्षी भक्तीयोगाची साधना चालू झाली’, हे उद्गार आणि त्याचा पू. संदीप आळशी यांनी सांगितलेला गर्भितार्थ !’, या लेखाच्या संदर्भात मिळालेले सूक्ष्म स्तरीय ज्ञान आणि आलेली अनुभूती
गुरुदेवांची कृपावृष्टी !