‘व्‍यावहारिक जीवनामध्‍ये व्‍यक्‍तीला देवाचे महत्त्व केवळ ‘सर्व काही देणारा’, एवढेच ज्ञात असते. त्‍यामुळे काही अल्‍प पडले की, ती लगेच देवाकडे काही ना काही तरी मागते. अध्‍यात्‍मशास्‍त्रानुसार आपल्‍याला प्रारब्‍धानुसार सुख आणि दुःख भोगायला मिळते. देवाने आपल्‍याला दिलेले तन, मन आणि धन यांतील शक्‍य तितका भाग आपण देवाला अर्पण केला, म्‍हणजे शरिराने सेवा, मनाने नामजप आणि धनाचा त्‍याग केला, तर त्‍यातून आपली पाप-पुण्‍याच्‍या पलीकडील साधना होते. याने सुख-दुःख यांच्‍या पलीकडील आनंदही अनुभवता येतो आणि देव आपल्‍या इच्‍छा त्‍याच्‍याकडे न मागताही पूर्ण करतो.’
– सच्चिदानंद परब्रह्म डॉ. आठवले (२५.७.२०२३)
भगवंताचे मानवी जीवनातील अद्वितीय महत्त्व !
‘मरणाचे स्मरण असावे’, ते कशासाठी ?
रामनाथी (गोवा) येथील सनातनच्या आश्रमात आल्यावर सेवेच्या माध्यमातून स्वतःत पालट करणारा चेन्नई येथील श्री. हिमनीश बालाजी कोल्ला !
पू. भगवंत मेनरायकाका (वय ८५ वर्षे) यांच्‍या सेवेसाठी गेल्यावर लक्षात आलेली सूत्रे आणि आलेली अनुभूती
‘सच्चिदानंद परब्रह्म डॉ. आठवले यांचे ‘वयाच्या ८० व्या वर्षी भक्तीयोगाची साधना चालू झाली’, हे उद्गार आणि त्याचा पू. संदीप आळशी यांनी सांगितलेला गर्भितार्थ !’, या लेखाच्या संदर्भात मिळालेले सूक्ष्म स्तरीय ज्ञान आणि आलेली अनुभूती
गुरुदेवांची कृपावृष्टी !