‘जालियनवाला बाग हत्‍याकांड वर्ष १९१९ मध्‍ये झाले. जनरल ओडवायर याच्‍या आज्ञेवरून जनरल डायरने निरपराध लोकांना अरूंद जागेत कोंडून अनुमाने २ सहस्र लोकांना गोळ्‍या घालून मारले.

मी रेल्वेने हुबळीहून भोपाळला जात होतो. त्याच रेल्वेत देहलीतील ‘जमात ए हिंद’ नावाच्या संघटनेचे केरळ आणि कर्नाटक या ठिकाणचे पुष्कळ मुसलमानही प्रवास करत होते. ती रेल्वे अधिकाधिक मुसलमानांनी भरली होती.

‘सोलापूर शहरात वेगवेगळ्‍या ठिकाणी प्रसारानिमित्त गेल्‍यावर ‘अनेक ठिकाणी लोकांना हिंदु जनजागृती समितीची ओळख आहे’, हे त्‍यांच्‍या बोलण्‍यातून माझ्‍या लक्षात येत होते.

‘वाणी अशी बोलली पाहिजे की, जी सर्व प्राण्‍यांप्रती स्नेहाने ओतप्रोत असेल आणि जी ऐकतांना कानांना सुखद वाटेल. दुसर्‍यांना त्रास देणे, कटू वचन बोलणे. – ही सर्व निंदित कार्ये आहेत.’     

संयमाचा संकल्‍प वाढतो.

‘कसाबसा हा दुर्लभ मनुष्‍य-जन्‍म मिळवून आणि त्‍यातही, ज्‍यात श्रुति (वेद) सिद्धान्‍ताचे ज्ञान होते, असे पुरुषत्‍व मिळवून जो मूढबुद्धी आपल्‍या आत्‍म्‍याच्‍या मुक्‍तीसाठी प्रयत्न करत नाही, तो निश्‍चितच आत्‍मघातकी आहे; त्‍याने ‘असत्’वर श्रद्धा ठेवल्‍यामुळे तो स्‍वतःलाच नष्‍ट करतो.’