‘ಸೇವೆಯನ್ನು ಮಾಡುವಾಗ ನಮಗೆ ಗುರುದೇವರ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವುದಿದೆ’, ಎಂದು ಪೂ. ಅಣ್ಣನವರು ಹೇಳಿದ್ದರು. ಆದುದರಿಂದ ಸಾಧಕರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಕಾರಾತ್ಮಕ ವಿಚಾರಗಳು ಮತ್ತು ನಿರುತ್ಸಾಹವು ದೂರವಾಯಿತು.
ಸಮಷ್ಟಿಕಾರ್ಯವನ್ನು ಮಾಡುವಾಗ ಎಲ್ಲ ವಿಧಗಳ ಸ್ವಭಾವವಿರುವ ಸಂಘಟನೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂಪರ್ಕ ಬರುತ್ತದೆ ಆಗ ಸಂಘಟನಾತ್ಮಕ ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ಬದಿಗಿಟ್ಟು ಎಲ್ಲರೊಂದಿಗೆ ಸ್ನೇಹವನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಸಂವಾದವನ್ನು ನಡೆಸಬೇಕು.
ಇಂದಿನವರೆಗೆ ಸಾಧಕರ ಸಾಧನೆಯಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಅಡಚಣೆಗಳು ಬಂದವು; ಆದರೆ ಮೂರು ಗುರುಗಳಿಗೆ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಎಂದಿಗೂ ಒತ್ತಡವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ಇಂದಿನವರೆಗಿನ ಎಲ್ಲ ಅಡಚಣೆಗಳಿಂದ ಶ್ರೀ ಗುರುಗಳು ಸಾಧಕರನ್ನು ಹೊರಗೆ ತೆಗೆದಿದ್ದಾರೆ.
ನಿರಂತರ ಭಾವದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ ನಾವು ನಿಯಂತ್ರಣದಲ್ಲಿರಬಹುದು. ಗುರು ಮತ್ತು ಗುರುಸೇವೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಭಾವ ಇದ್ದರೆ, ಮಾತ್ರ ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಗುರುಕೃಪೆಯಾಗುವುದು. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಕರ್ತೃತ್ವದ ವಿಚಾರ ಬರುವುದಿಲ್ಲ ಹಾಗೂ ನಮ್ಮಿಂದ ತಪ್ಪುಗಳೂ ಆಗಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ.
ಸರ್ವಸಾಮಾನ್ಯ ಸಂಸಾರಿಯು ಆಚರಣೆಗೆ ತರಲು ಸುಲಭವಾಗಿರುವ, ಶುಚೀರ್ಭೂತ, ಸ್ಥಳ ಕಾಲ ಮುಂತಾದ ಬಂಧನರಹಿತವಾದಂತಹ ಮತ್ತು ಭಗವಂತನೊಂದಿಗೆ ಸತತ ಅನುಸಂಧಾನವನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಡುವ, ಅಂದರೆ ಸಾಧನೆ ಅಖಂಡವಾಗಿ ನಡೆಸುವಂತಹ ಏಕೈಕ ಸಾಧನಾಮಾರ್ಗ ಎಂದರೆ ನಾಮಯೋಗ.
ದೇವರನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ಹಾಗೂ ಅವರ ಅಸ್ತಿತ್ವವು ದೇಹ, ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತು ಬುದ್ಧಿಗೆ ಅರಿವಾಗಲು ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿರುತ್ತದೆ. ಸಾಧನೆಯಲ್ಲಿ ಶೀಘ್ರ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಪ್ರಗತಿಯನ್ನು ಮಾಡಲಿಕ್ಕಿದ್ದರೆ ನಿರಂತರ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿರಬೇಕು.
ಮನೆಯಲ್ಲಿನ ಇತರ ಕೆಲಸಗಳಂತೆ ಪೂಜೆಯೂ ಒಂದು ಕೆಲಸವೆಂದು ಅಥವಾ ಕೇವಲ ಒಂದು ನಿತ್ಯಕರ್ಮವೆಂದು ಮುಗಿಸಬಾರದು. ಎಲ್ಲರ ಪಾಲನೆ ಪೋಷಣೆಯ ಕಾಳಜಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಆ ಭಗವಂತನ ಪೂಜೆಯನ್ನು ಈ ರೀತಿ ‘ಮಾಡಿದರೆ’, ಅದಕ್ಕೆ ದೇವರ ಪೂಜೆ ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದೇ ?
‘ಆಪತ್ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಯಾರು ಎಲ್ಲಿರುತ್ತಾರೆ ?’, ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ; ಆದುದರಿಂದ ಬಾಹ್ಯ ಸಂಬಂಧದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಬೇಡಿ. ಆಂತರಿಕ ಸಂಬಂಧದಿಂದ ಮನುಷ್ಯನಲ್ಲಿನ ದೇವರನ್ನು ಹತ್ತಿರ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ. ದೇವರು ನಮ್ಮನ್ನು ಎಂದಿಗೂ ದೂರ ಇಡುವುದಿಲ್ಲ.
ಇಂದಿನ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನವನ್ನೂ ಜೀವಿಸಲು ಬಹಳ ಸಂಘರ್ಷ ಮಾಡಬೇಕಾಗುತ್ತಿದೆ. ಜೀವನ ಆನಂದಮಯವಾಗಲು ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಸಾಧನೆ (ಈಶ್ವರಪ್ರಾಪ್ತಿಗಾಗಿ ದಿನನಿತ್ಯ ಮಾಡಬೇಕಾದ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು) ಮಾಡುವುದು ಆವಶ್ಯಕವಾಗಿರುತ್ತದೆ.
ಸಾಧಕನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ದುಃಖದ ಪ್ರಸಂಗ ಬಂದಾಗ ‘ಇದು ನನ್ನ ಪ್ರಾರಬ್ಧದಿಂದಾಯಿತು’, ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ಸಾಧಕನು ಸುಖ-ದುಃಖಗಳನ್ನು ಜಯಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ಅವನು ಕಠಿಣ ಪ್ರಸಂಗಳಲ್ಲಿ ನಿರಾಶನಾಗದೇ ಅವುಗಳಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬರುತ್ತಾನೆ.