ಭಗವಂತನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಲು ಭಕ್ತನ ಮನೋಭಾವ ಹೇಗಿರಬೇಕು ?

ಭಕ್ತನು ಭಗವಂತನಿಗೆ  (ಪಾಂಡುರಂಗನಿಗೆ) ಯಾವುದರಿಂದ ಆನಂದವಾಗುತ್ತದೆ, ಆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವರ್ತಿಸುವುದು ಆವಶ್ಯಕವಿದೆ. ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಅವನು ಭಾವಸ್ಥರದಲ್ಲಿದ್ದು ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಮಾಡಬೇಕು.

ಗುರುಬೋಧನೆ

ಸ್ವಾಮಿಗಳ ಚರಣಗಳನ್ನು ಧೃಢವಾಗಿ ಹಿಡಿದರೆ ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿನ ದುಃಖವು ನಾಶವಾಗಿ ಇನ್ಯಾರ ಚರಣಗಳನ್ನು ಹಿಡಿಯಬೇಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ

ಕರ್ಮದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರ ಬೋಧನೆ

ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕರ್ಮದ ಫಲದಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯದು ಮತ್ತು ಕೆಟ್ಟದ್ದು ಎರಡೂ ಮಿಶ್ರಣ ಇರುತ್ತದೆ. ಯಾವುದೇ ಸತ್ಕರ್ಮದಲ್ಲಿ ಕೆಟ್ಟದರ ಸ್ವಲ್ಪ ಅಂಶ ಇರುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲಿ ಅಗ್ನಿ ಅಲ್ಲಿ ಹೊಗೆ, ಹಾಗೆ ಕರ್ಮಕ್ಕೆ ಸದಾ ಏನಾದರೂ ಕೆಟ್ಟ ಅಂಶಗಳು ಅಂಟಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ.

ಗುರುಬೋಧ

ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಮುಗಿಯುವುದೆಂದಿಲ್ಲ; ಏಕೆಂದರೆ ದೇಹವೇ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಪಶ್ನಾರ್ಥಕ ಚಿಹ್ನೆಯಾಗಿದೆ. ಹೇಗೆ, ಯಾವಾಗ, ಏಕೆ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಿ (How, When, Why and Where) ಈ ಶಬ್ದಗಳ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯನು ಕರ್ಮ ನಡೆಸುತ್ತಾ ಇರುತ್ತಾನೆ.

ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವಿಲ್ಲದೆ ಮತ್ತು ಭಗವಂತನ ಕೃಪೆಯಿಲ್ಲದೆ ಸೂಕ್ಷ್ಮದೇಹ ಮತ್ತು ವಾಸನಾದೇಹಗಳ ವಿಸರ್ಜನೆ ಆಗದು !

‘ಮೃತ್ಯುವಾದಾಗ, ಸೂಕ್ಷ್ಮ ದೇಹವು ಹೊರಬರುತ್ತದೆ. ಆಕಾಶ, ವಾಯು ಮತ್ತು ಅಗ್ನಿ ಎಂಬ ಮೂರು ತತ್ತ್ವಗಳಿಂದ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ದೇಹವು ರೂಪುಗೊಂಡಿದೆ. ವಾಸನಾ ಇದುವೇ ಅದರ ಜೀವನವಾಗಿದೆ. ವಾಸನಾ ನಾಶವಾದಾಗ ಈ ದೇಹವೂ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಇದೇ ಮುಕ್ತಿಯಾಗಿದೆ !

ಅನಂತಪಟ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿನ ಒಳ್ಳೆಯ ಹಾಗೂ ದೊಡ್ಡ ಕಾರ್ಯ ಯಾವುದು ?

ಮನುಷ್ಯನು ಪ್ರಕೃತಿಯ ಮುಂದೆ ಹೋಗುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ತನಕ ಅವನು ಮನುಷ್ಯನಾಗಿರುತ್ತಾನೆ. ಈ ಪ್ರಕೃತಿ ‘ಬಾಹ್ಯ’ ಅಂದರೆ ಹೊರಗಿನ ಹಾಗೂ ‘ಅಂತರ್’ ಅಂದರೆ ಒಳಗಿನ ಎಂಬ ಎರಡು ವಿಧದ್ದಾಗಿದೆ.

ಸುಖ-ದು:ಖ

ಸ್ವಾವಲಂಬಿ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಎಷ್ಟು ಸುಖಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಸನ್ನನಾಗಿರುತ್ತಾನೆಯೋ, ಅಷ್ಟು ಪರಾವಲಂಬಿ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಪ್ರಸನ್ನನ್ನಾಗಿರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

ಪುಸ್ತಕದ ಜ್ಞಾನ ಆಚರಣೆಗೆ ತರದಿದ್ದರೆ ಅದು ವ್ಯರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ

ಬಹಳಷ್ಟು ಸಲ ವಿದ್ಯೆಯು ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಭಗವಂತನಿಂದ ದೂರ ಒಯ್ಯುತ್ತದೆ. ಏನು ಅರಿಯದ ವಾರಕರಿ ಪಂಥದ ಜನರು ‘ವಿಠ್ಠಲ ವಿಠ್ಠಲ’ ಎನ್ನುತ್ತಾ ಭಗವಂತನನ್ನು ಗುರುತಿಸುತ್ತಾರೆ, ಆದರೆ ಜಾಣರು ಪರಮಾರ್ಥದ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಓದಿಯೂ ಅವನನ್ನು ಗುರುತಿಸುವುದಿಲ್ಲ.

ನಾಮಸ್ಮರಣೆಯಿಂದ ದೇಹಬುದ್ಧಿ ಇಲ್ಲವಾಗುತ್ತದೆ !

‘ನಾಮಸ್ಮರಣೆಯಿಂದ ಮನುಷ್ಯನ ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಅಮೂಲಾಗ್ರ ಬದಲಾವಣೆ ಆಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅವನಿಗೆ ವೈರಾಗ್ಯ ಪ್ರಾಪ್ತವಾಗುತ್ತದೆ, ಇದು ಅದರ ಜ್ವಲಂತ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿದೆ.

ಗುರುಬೋಧ

ಸಗುಣವು ನಿರ್ಗುಣಕ್ಕಾಗಿ ಇದೆ ಮತ್ತು ನಿರ್ಗುಣವು ಸಗುಣಕ್ಕಾಗಿ ಇದೆ. ಒಟ್ಟಾರೆ ಸಗುಣ ಮತ್ತು ನಿರ್ಗುಣ ಅವರ ಸಂಧರ್ಭದಲ್ಲಿ ನಡೆಸಿದ ಪ್ರಯತ್ನಗಳಿಂದ ಶೂನ್ಯಾವಸ್ಥೆಯ ಅನುಭೂತಿ ಬರುತ್ತದೆ.