साधकांना मार्गदर्शन करण्याविषयी पू. काकांना प्रार्थना केल्यावर ते म्हणाले, ‘‘आपण सर्व साधक मोक्ष मिळवण्यासाठीच आश्रमात आलो आहोत आणि ‘गुरूंच्या कृपेने तो आपल्याला मिळणारच आहे’, अशी श्रद्धा ठेवा !’’
‘घडणारे प्रसंग आणि सेवेत येणारे अडथळे’, म्हणजे शरणागत होऊन कर्तेपणा अर्पण करणे, श्री गुरूंची कृपा अनुभवणे, यांसाठी गुरुकृपेने मिळालेली सुवर्णसंधीच असते’, हे या अनुभूतीतून मला शिकायला मिळाले.
या वेळी ‘हे ब्रह्मदेवा, तुम्हीच आम्हा सर्व साधकांना साधना करण्यासाठी आणि हिंदु राष्ट्राची स्थापना करण्यासाठी शक्ती, बुद्धी, चैतन्य अन् आध्यात्मिक बळ द्यावे’, अशी प्रार्थना करण्यात आली.
साधकांची तळमळ आणि भाव यांमुळे उमललेल्या लक्ष्मीकमळ पाहिल्यावर जाणवलेली सूत्रे येथे दिली आहेत
‘आश्रम पहाणे, हीच माझ्यासाठी एक अनुभूती आहे. एखाद्याला ‘अध्यात्म म्हणजे काय ? अध्यात्मात नेमके काय शिकावे ?’, हे जाणून घ्यायचे असेल, तर त्याने आश्रमात यावे. येथे अध्यात्म प्रत्यक्ष जगले जाते. ‘कुणीही येथे येऊन अनुभूती घ्यावी’, असे मी सर्वांना सांगीन.’
समाजात केवळ सामाजिक कार्य चालू असते. याउलट आश्रमामध्ये आध्यात्मिक कार्य चालू आहे. आश्रमातील सकारात्मक स्पंदनांमुळे सात्त्विक लोक येथे आकर्षिले जातात. येथील शिस्त, स्वच्छता आणि वातावरण चांगले आहे.
एक साधक चित्रीकरणाच्या दृष्टीने श्री. नरुटेआजोबा यांचे कपडे व्यवस्थित करत होता. त्या वेळी साधक ‘पंढरपूरच्या विठ्ठलाचेच वस्त्र नीट करत आहे’, असे मला दृश्य दिसले.
ईश्वरी राज्यात रहाणार्‍या साधकांची पिढी निर्माण करणारी वास्तू म्हणजे ‘सनातनचा आश्रम’ !
सौ. शालिनी मराठे यांनी लिहिलेल्या या लेखावरून श्री. प्रकाश मराठे यांचे वागणे, बोलणे साधनेत येण्यापूर्वीही आदर्श होते, तसेच सौ. मराठे यांच्याही मनाची निर्मळता आणि प्रांजळपणा लक्षात येतो. दोघांनीही ‘आदर्श पती-पत्नी कसे असावेत ?’, याचा आदर्श सर्वांपुढे ठेवला आहे.
माझ्या प्रयत्नांना गती येत नव्हती. मला अंतर्मुख होता येत नव्हते. त्या वेळी मला सद्गुरु स्वातीताईंची पुष्कळ आठवण आली आणि त्यांचे प्रेम आठवून माझी भावजागृती झाली.