महाभयंकर जीवघेण्या आपत्तींमध्ये आपल्याला कोण वाचवू शकतो, तर केवळ देवच ! ‘भगवंताने आपल्याला वाचवावे’, असे वाटत असेल, तर ‘तो आपल्यावर प्रसन्न होईल’, असे आपल्याला केले पाहिजे. महाभीषण आपत्तीतून वाचण्यासाठी भरवसा देवावरच ठेवावा लागतो.

‘परात्पर गुरु डॉ. आठवले यांनी १२ – १३ वर्षांपूर्वी सांगितले होते, ‘पुढे येणार्‍या आपत्काळात वीज नसल्यामुळे लांबवर असलेल्या व्यक्तीला निरोप देण्यासाठी भ्रमणभाषचा वापर करता येणार नाही. तोपर्यंत आपली साधना एवढी वाढायला हवी की, एकाच्या मनातील विचार दुसर्‍याला कळला पाहिजे.’

‘हिंदु राष्ट्राची स्थापना’ हे सनातनचे व्यापक ध्येय असल्याने त्यात येणारे अडथळेही मोठे आहेत. सध्याच्या आपत्काळात समष्टी प्रारब्ध म्हणून साधक विविध त्रास भोगत आहेत; पण तरीही ते निःस्वार्थीपणे साधनारत आहेत. ‘आपत्काळात त्रास भोगणे’, ही त्यांची साधनाच ठरत आहे.’                                                

संकटाची पूर्वसूचना अधिक चांगल्या प्रकारे देते. जाईची पाने नेहमी वरच्या दिशेला तोंड करून असतात; परंतु संकटकाळी ती उलटी (भूमीच्या दिशेने) होतात.

आपत्काळाविषयी गांभीर्य निर्माण होण्याच्या दृष्टीने काही जणांना सांगितले की, ते म्हणतात, ‘आपत्काळात सर्वांचे जे होईल तेच आमचेही होईल. आपत्काळात जसे व्हायचे असेल, तसे होईल. पुढचे पुढे बघू.’ यासंदर्भात पुढील दृष्टीकोन लक्षात घ्यावा. आपत्काळात ‘जे व्हायचे आहे ते’, म्हणजे विनाश हा होणारच आहे.

सकाळी सूर्योदयापूर्वी आणि संध्याकाळी सूर्यास्तानंतर ४८ मिनिटांच्या (दोन घटिकांच्या) काळाला ‘संधीकाल’, असे म्हणतात. संधीकाल हा वाईट शक्तींच्या आगमनाचा काळ असल्याने त्यांच्यापासून रक्षण होण्यासाठी या काळात देवाजवळ, तसेच अंगणातील तुळशी वृंदावनातील किंवा घरात कुंडीत लावलेल्या तुळशीजवळ तिळाच्या तेलाचा दिवा लावावा.